Archive for February, 2008

Λευκό σύμπαν

February 29th, 2008

Αλλόκοτα μελαγχολικό. Επιβλητικό, τεράστιο, αχανές. Διαπεραστικό.

Μπλε-Γκρίζο-Λευκό σκέπαστρο. Θόλος άχρωμος. Τοιχογραφία καλά τεντωμένη πάνω στο τελάρο.

Εκτείνεται για χιλιόμετρα, μίλια, ημισφαίρια, καρέ, ώρες… και τυλίγει τη θέση σώματος της ψυχοσύνθεσής σου.

Το μέσα σου αλλάζει. Και καλά να ‘σαι, κάτι του κάνει ο ουρανός να μην έχει χρώματα.

Τι πρέπει να αιστανθεί τώρα αυτό το μονοπάτι; Είναι φυσιολογικό, το άπειρο πάνω από τα κεφάλια να μη μιλά ούτε στον ήλιο, ούτε στη βροχή;

Απλώς να σέρνεται, έτσι, μουντά κι αδιάφορα, εκκωφαντικά, βαριά, αργά;

Πηγή εικόνων: mpan3.homeip.net/

Φτιάχνω τη νύχτα (μου)

February 28th, 2008

Έχω χωθεί ολόκληρη στις κίτρινες τσιχλόφουσκες της μπύρας.

Σαν το γουρουνάκι μες τη βύνη…

Ψάχνω στον Firefox το πρόγραμμα τηλεόρασης του «αθηνοράματος».  Αυτή, αποφάσισα, θα είναι η απόλαυσή μου απόψε. Και το σκέφτηκα καλά…

Θα χτίσω μια ξεχωριστή βραδιά με σπιρτόκουτα. Θα τα τοποθετήσω όμως με τέτοιο τρόπο το ένα μέσα, δίπλα, πάνω στο άλλο και θα τα βάψω με ένα τόσο φουτουριστικό τρόπο, ώστε να μην καταλάβω ότι τα μέσα μου είναι φτωχά. Και θα περάσω όμορφα… Όμορφα πολύ!

Η τηλεόραση δεν παίζει τελικά τίποτα που να με ενδιαφέρει και να μην το ‘χω δει. Θα δω dvd. Έχω να επιλέξω για τον εαυτό μου ταινία πάνω από ένα χρόνο… Τους έξι μήνες που ήμουν Σαντορίνη, δεν άνοιξα το χαζοκούτι σχεδόν ποτέ, ενώ πριν και μετά, εδώ, απλώς σνόμπαρα το γυάλινο κουτί. Κανένα κέφι για TV.

Θα δω το «Hot Fuzz» (καυτοί + άσφαιροι). Θα κατεβάσω από το ντουλάπι την αγαπημένη μου πιατέλα. Γυάλινη, βαριά πολύ, με μπλε-πράσινους ιριδισμούς από φυσητό γυαλί, μ’ένα μικρό «λακάκι» στο μέσο.

Θα τη γαρνίρω με διαφόρων ειδών τυράκια και κριτσίνια από καλαμπόκι που θα σχηματίσουν έναν ήλιο.

Και στη μέση, στο βαθούλωμα θα πασπαλίσω τσιπς με ρίγανη!!!

Όλα τα σκατολοΐδια μαζί.

Όταν τελειώσει η ταινία, θα μπω για ένα γρήγορο, καυτό ντους. Να χαλαρώσει το κορμί μου, αλλά να ξυπνήσει το πνεύμα μου. Μετά, θα τσακώσω μερικές πινελιές παγωτού από το Μαύρο Βουνό (!Black Forest). Και λίγο αργότερα, όταν θα αρχίσει να μου περνά η δροσερή ανατριχίλα του παγωτού, θα σβήσω με πολύ προσήλωση τα κεριά μου, τα χάρτινα φαναράκια στη βιβλιοθήκη, θα κατέβω από το “Τρένο” του Armand Amar,  θα καληνυχτίσω τη γάτα μου, εσένα στο τηλέφωνο και θα τεντωθώ κάτω από το σεντόνι…

Καληνύχτα και σε σένα!

Πηγή εικόνας: www.zorpia.com

e – ANARCHY

February 28th, 2008

Οργασμός αδικιών, φωνών, αγωνίας, κυνηγητού, πολύ ύποπτων ενεργειών που θα κατακαθίσουν σαν τη σκόνη. Μια σκόνη που δύσκολα σκουπίζεται. Άλλωστε οι νόμοι στην Ελλάδα είναι σαν τις ταφόπλακες… Και με ειδικό βάρος και σχεδόν πάντα, με ειδικό… λόγο που θεσπίστηκαν (εν μία νυκτί).

Θέλω να πω τούτο, για τους ιστο-δημοσιογράφους που είτε δημιουργούν τα δικά τους blogs είτε γράφουν σε αλλωνών:

Πέραν των ιστολογίων που είναι καθαρά προσωπικές σελίδες-ημερολόγια, πολλά blogs που ανήκουν σε δημοσιογράφους έχουν αυταπόδεικτο λόγο ύπαρξης. Κι ο λόγος είναι, είτε ότι ο δημοσιογράφος δεν μπορεί πια να γράψει την αλήθεια στο Μέσο όπου εργάζεται, οπότε απηυδεί κι ανοίγει το δικό του “μαγαζάκι”, ελεύθερα κι ωραία -μέχρι πρότινος-, είτε επειδή δεν έχει δουλειά, έχει όμως ρεπορτάζ!

Σήμερα, εκείνοι που βαφτίζονται δημοσιογράφοι είναι χιλιάδες. Και τα Μέσα δε φτάνουν για όλους. Και η αλυσίδα είναι γνωστή, για το ποιοι, συχνά, μένουν απέξω. Οπότε λογικό είναι, όταν είναι εύκολο να στήσεις το δικό σου blog, να το κάνεις! Ηλίθιος είσαι;

Άρα; Η ίδια η δημοσιογραφία όπως έχει καταντήσει, δημιουργεί ιστο-δημοσιογράφους. Τώρα αν και ποιος τους κόβει μισθό, αυτό είναι άλλη ιστορία και που δύσκολα αποδεικνύεται σε κάθε περίπτωση. Αλλά γιατί ενοχλεί; Τόσα και τόσα ρεπορτάζ έχουν βγει. Κίτρινα-ροζ-δαντελωτά. Τόσοι και τόσοι έχουν βγει κι έχουν ξεστομίσει χοντράδες κατά καιρούς. Άλλοι φάγαν μηνύσεις, άλλοι τη γλίτωσαν. Η ζημιά όμως μπορεί να είχε γίνει. Στο κάτω-κάτω, και το ίδιο το κράτος δε φυλακίζει κάπου-κάπου -στην καλύτερη περίπτωση- αθώους, που μετά από χρόνια απλώς τους λέει ένα συγνώμη; Άντε και μια αποζημίωση κατά την… έξοδο προς τη νέα ζωή;!

Εγώ όμως δεν είμαι τέτοιος! Είμαι διαδικτυογράφος κι ανήκω μόνο σε μένα.

Και πολλοί σαν κι εμένα βλέπουν ακόμη ένα (ελληνικό/πρωτόγνωρο) λουκέτο να μπαίνει. Σε ένα Μέσο που είναι αχανές κι αναρχικό από τη φύση του. Δεν είναι ούτε εφημερίδα, ούτε τηλεόραση… Κι έχει πολλές καρδιές. Και σε κάθε παλμό γράφονται δισεκατομμύρια λέξεις! Ευτυχώς!

e –

(Πηγή εικόνας: xorisanasa.blogspot.com)

Μαμά, μαμά… Μπορώ να κατοχυρώσω τη λέξη “διαδικτυογράφος”; Είναι απλώς μαγική! Και σε λίγο μπορεί να εκλείψει… Όπως η αυθεντική δημοσιογραφία.

Blog + – αρισμένοι εγκέφαλοι/συμφέροντα

February 27th, 2008

Να ρωτήσω το εξής;

Ποια η διαφορά μεταξύ συκοφαντικής δυσφήμισης και ΛΕΩ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ;

Εξηγούμαι:
Όταν λέω τι μου αρέσει και τι όχι, δεν ενοχλώ κανέναν. Ok? Ok.

Όταν ΛΕΩ στον κολλητό μου πόσο μαλάκας είναι ο ΟΤΕ, επειδή εδώ και 3 μήνες αρνείται να κλείσει το λογαριασμό μου και να με αποδεσμεύσει ώστε να πάω σε άλλη εταιρία, είναι πάλι Ok, επειδή είναι προφορικό το κάρφωμα. Καλά μέχρι εδώ;

Αν όμως γράψω ΓΙΑΤΙ δε μου αρέσει κάτι και ονοματίσω καταστάσεις και πρόσωπα, χρειάζομαι στοιχεία, αλλιώς συκοφαντώ.

ΤΙ ΛΕΤΕ;
Δηλαδή γιατί να κινδυνεύω να φάω μήνυση όταν π.χ. γράφω ότι: ο ΟΤΕ έχει α) πολύ κακό σέρβις, β) τραγικά αργές συνδέσεις, γ) μονοπώλιο δ) προσφιλή τακτική να μη δίνει έγκριση ΆΜΕΣΑ σε όσους πελάτες θέλουν να αποχωρήσουν δια παντός από το μαγαζάκι (και να πάνε αλλού)!

Γιατί να κινδυνεύω αν γράψω π.χ. ότι ο “Γερμανός” έχει κακό service και άσχετους πωλητές, όπως και οι περισσότερες τέτοιου τύπου αλυσίδες. Για να μην αναφερθώ σε “Γερμανό” συγκεκριμένης περιοχής (Ηλιούπολης, τσακ!), όπου πάντοτε θα περιμένεις μίνιμουμ 15 λεπτά, επειδή ο τύπος που είναι στο ταμείο μιλά μονίμως στο τηλέφωνο και είναι τα ζώα μου αργά!
Γιατί να μην μπορώ να γράψω πως στην τάδε υπηρεσία, η τάδε υπάλληλος είναι αγενής κατ’εξακολούθησιν; Ή ότι σε πολύ συγκεκριμένο βενζινάδικο στη Λεωφ. Μεσογείων, η βενζίνη είναι νοθευμένη και κόντεψε να καεί ο κινητήρας μηχανής φίλου;

Πως ακριβώς ΔΕΝ αποδεικνύονται αυτά; Ή πως ακριβώς δεν είναι ΚΑΙ γνώμη μου;

Αφού ΌΛΑ αυτά συμβαίνουν. Κι όχι επειδή το λέω εγώ. Γιατί συκοφαντώ, από τη στιγμή που δεν το γράφω για να βλάψω, αλλά το καταχωρώ ως απλή πραγματικότητα; Ε;

~

Πως καταφέραμε βρε παιδί μου όμως, μια κατά τα άλλα δημοκρατική χώρα, μια σκατούλα με ομορφιές και μιζέριες, να βάλει μπρος τους μηχανισμούς ώστε να υπονομεύσει ακόμη και το φαινομενικά ελεύθερο πεδίο που λέγεται Διαδίκτυο. ΠΟΙΟΣ ΑΝΕΠΝΕΥΣΕ???

(Πηγή εικόνας: www.cnet.com)

Υ.Γ. Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά τα εύμορφα, το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών -μη χέσω- καλεί μαθητές Δημοτικού (!), Γυμνασίου, Λυκείου να συμμετέχουν στον Πανελλήνιο Διαδικτυακό Μαθητικό Διαγωνισμό, διεκδικώντας μέχρι και 15.000 euros. Όρτσα!

Μου αρκώ!

February 27th, 2008

(σε συνέχεια της συζήτησής μας)

…. πάντα μου αρκούσα. Και πάντα κατάφερνα να με κάνω ευτυχισμένη. Πρώτη εγώ, μπορούσα να με κάνω να γελάσω, να ξεφύγω, να είμαι καλά.

Την ανεξαρτησία μου, την ελευθερία μου με αυτή την έννοια, τη βάζω ως άνθρωπος πιο πάνω από κάθε άλλη μου ανάγκη. Πιο πάνω από κάθε άλλο μου δικαίωμα. Ίσως κι από τη σκέψη, τώρα που το αναλύω. Θες να μου επιβάλλεις τι θα σκεφτώ; Εντάξει, αλλά θα το κάνω όποτε, όσο και με όποιο τρόπο το αιστανθώ. Αδιαπραγμάτευτα. Αλλιώς δεν μπορώ να αναπνεύσω.

Στ’αλήθεια, δεν είναι αυτοάμυνα. Καλώς ή κακώς έτσι μεγάλωσα αλλά έτσι ήμουν κιόλας. Οι γονείς μου με προόριζαν ώστε, αν μη τι άλλο, να είμαι αυτάρκες πλάσμα. Πάντα ήταν εκεί, ποτέ όμως απλώς για να είναι.

Επίσης πιστεύω ακράδαντα ότι όλοι μας, από τη στιγμή που γεννιόμαστε έχουμε ήδη μια προσωπικότητα μέσα μας, που περιμένει να ανοίξει σαν βεντάλια. Αν οι γονείς μας έχουν την ευφυία, προνοητικότητα και ικανότητα να «δουν» μέσα μας, τα ταλέντα και τις ευαισθησίες μας και να καλλιεργήσουν τους σπόρους που λαχταρούν νερό, τότε η ψυχή μας θα μεγαλώσει αβασάνιστα. Χωρίς ταλαιπωρία και φραγμούς. Θεωρώ ότι είμαστε «έτοιμα» πλάσματα. Σε ένα ποσοστό μεγαλύτερο σίγουρα από την επιρροή που θα ασκήσουν οι γονείς.

Εμένα ευτυχώς μου ‘κατσε. Να δει η μάνα μου τις νότες να ταρακουνιούνται με ορμή μέσα μου. Την κλίση μου στις τέχνες. Την τάση μου να σκέφτομαι , να αναλύω, να πονάω, να πλησιάζω, να ρωτάω, να γνωρίζω, να ψυχολογώ, να παίζω, να δημιουργώ, να σηκώνομαι…

Όσο μπορεί να χρειάζομαι την ανθρώπινη επαφή, σαν το ζώο, τόσο θέλω και τον εαυτό μου, ανέπαφο. Μου αρκώ σε ένα τρομακτικά μεγάλο ποσοστό…………… Και κάπως έτσι, μένω μόνη.

Είμαι μόνη (;)

Πηγή εικόνας: kisah-bram.blogspot.com

Αντέχεις να σε καταλαβαίνεις;

February 27th, 2008

Πόσο ειλικρινής είμαι με τον εαυτό μου;

Σκεφτόμουν πώς να το διατυπώσω αυτό. Αν έγραφα σε δεύτερο ενικό, θα νόμιζες πως αναφέρομαι σε σένα. Ναι, σε σένα! Όχι μωρέ. Ας πούμε ότι μιλάω για μένα. Έτσι, αόριστα.

Πόσο παίζω; Πόσο λέω αυτό που θέλω; Πόσο ξέρω τι θέλω;

Πόσο είμαι καλά; Πόσο θέλω να είμαι καλά;

Λες «όχι» στον άλλο, κι όμως θες να σε διεκδικήσει. Θες να τρέξει ξοπίσω σου, να σε σταματήσει, να σε παρακαλέσει. Θες να αιστανθείς ότι τον έχεις κατακτήσει. Αποκτήσει…

Λες πως θες την ελευθερία σου, κι όμως έχεις ανάγκη να εκπλαγείς και ν’ακούσεις το «είσαι δική μου, δε θα πας πουθενά, εδώ θα μείνεις!».

Λες πως δε σ’αρέσουν οι άνθρωποι που ζηλεύουν. Πως αφυκτιάς. Κι όμως, γαμώτο, που και που θες ο άλλος να τσιμπηθεί. Να ενοχληθεί τρυφερά. Να σκεφτεί πως, ναι, ε, ίσως και να υπάρχει η περίπτωση να σε χάσει. Κάποτε…

Στον εαυτό σου τ’ομολογείς; Στον εαυτό σου… του αναγνωρίζεις το δικαίωμα να είναι πιο άνθρωπος από ό,τι νομίζεις;

Αφήνεις τον εαυτό σου, τις στιγμές, την καρδιά και τις αδυναμίες σου, να κοιταχτούν στον καθρέφτη; Κατάματα;

Ή το βλέμμα σου είναι τόσο περήφανο, που δε σκύβει ποτέ λίγο, πολύ λίγο μωρέ, να κοιτάξει μερικά χιλιοστά πιο κάτω, την ψυχή;

Πηγή εικόνας: www.firelily.com

Έρωτας ξανά

February 26th, 2008

Είναι απίθανα γλυκό και διασκεδαστικό να ξυπνάς έτσι. Τουλάχιστον για όσο διάστημα είσαι αναγκασμένος να σηκώνεσαι τόσο πρωί, είναι ο δεύτερος καλύτερος τρόπος που μπορώ να φανταστώ. Να ξυπνάμε γελώντας!

Ευτυχώς έχεις αντικαταστήσει τον τελείως βαρετό όσο και διαπεραστικό τόνο ξυπνητηριού με μια αγαπημένη μου μελωδία: somewhere over the rainbow…

Και είναι αστείο κάθε πρωί… χαράματα για το δικό μου βιολογικό ρολόι, να ακούω αυτή τη «χαλασμένη» μελωδία παιγμένη από το κινητό σου!

Και μέσα από τον ύπνο μου, να προσπαθώ να ακολουθήσω τις ψηλές νότες. Και να σκάω στα γέλια. Και να χαχανίζεις κι εσύ, σαν παράφωνο στρουμφάκι που είσαι. Σε έδωσα τώρα! Κι αφού το κλείσεις το ρημάδι, που το ‘χεις βάλει και μακριά για να αναγκάζεσαι να σηκωθείς, να ‘ρχεσαι γλιστρώντας κοντά μου, να με παίρνεις ολόκληρη, αγκαλιά, να μου ψιθυρίζεις καλημέρες και να φιλιόμαστε. Μέχρι να βαρεθούμε.

Και μετά και μετά.. να σηκωνόμαστε νευρικά, να τεντωνόμαστε, ντυνόμαστε και… να ξεκινάμε το πρωινό μας. Εσύ δηλαδή. Γιατί εγώ το κάνω για ψυχολογική υποστήριξη.

Το οποίο πρωινό, εδώ που τα λέμε, θα έπρεπε να είχε απαγορευτεί δια νόμου. Το πρωινό ξύπνημα και η πρωινή εργασία, εννοώ. Εγώ λειτουργώ βράδυ. Πολύ βράδυ. Το ‘χεις καταλάβει;

Το πρωί υπολειτουργώ. Κι όταν λειτουργώ, σκέφτομαι τι έκανα το προηγούμενο βράδυ. Οπότε είναι μία η άλλη. Είναι σα να μην είμαι εκεί. Ενώ το καλύτερο ωράριο, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από ένα 18:00-06:00! Αμέ. Όλος ο νυχτερινός οργασμός παραγωγής ιδεών, φαντασιών κι ευστοχίας, στο πιάτο.

~

Κάθεσαι απέναντί μου και μου στέλνεις φιλιά. Έχουμε ανοίξει το Yahoo messenger και αλληλογραφούμε με καρδούλες και στίξεις. Τρίχρονα… τελείως. Έρωτας ξανά!

Πηγή εικόνας: www.arsgeek.com

Πίτερ Παν

February 26th, 2008

Ως πειραχτήρι, θα μου επιτρέψετε για ακόμα μία φορά, να παραλλάξω λιγουλάκι τους κανόνες. Ο κλειδοκράτορας του Νεραϊδόκοσμου με προσκάλεσε να παίξω ένα αλλόκοτο παιχνίδι. Για την ακρίβεια, είμαι σίγουρη πως ο εμπνευστής του αποτελεί διεστραμμένη προσωπικότητα και περνά μία άκρως σαδομαζοχιστική περίοδο της ζωής του.

Σύμφωνα με τους κανόνες λοιπόν, τους οποίους σχεδόν πάντοτε… φέρνω προς… εμ, τα μέτρα μου, πρέπει να πιάσω το πιο κοντινό σε μένα βιβλίο, να το ανοίξω στη σελίδα 123 κι αφού μετρήσω 5 παραγράφους ν’αρχίσω να σας γράφω τις επόμενες 3. Άκου δηλαδή τι σκέφτηκε ο άνθρωπος. Όχι πες μου ότι δε είναι ανώμαλος!

Για καλή μου τύχη κι επειδή προσφάτως μετακόμισα, η μίνι βιβλιοθήκη στα δεξιά μου, είναι τακτοποιημένη. Ακόμα! Τέσσερα, χοντρά βιβλία που έπιασα όμως είτε δεν είχαν 5η παράγραφο στη σελίδα 123 είτε οι επόμενες 3 ήταν μακρυνάρια…

Οπότε;

“Δυο σιλουέτες ξεχώρισαν κοντά στο βράχο. Το κορίτσι είχε λιποθυμήσει στην αγκαλιά του αγοριού. Με μια τελευταία προσπάθεια, ο Πίτερ την τράβηξε πάνω στο βράχο κι έπειτα σωριάστηκε δίπλα της. Και προτού χάσει κι ο ίδιος τις αισθήσεις του, είδε ότι είχε αρχίσει η παλόρροια. Ήξερε ότι σύντομα θα πνίγονταν, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο.

Καθώς ήταν ξαπλωμένοι πλάι-πλάι, μια γοργόνα άρπαξε τη Γουέντι από τα πόδια κι άρχισε να την τραβάει σιγά σιγά στο νερό. Ο Πίτερ την ένιωσε να γλιστράει μακριά του. Ξύπνησε μ’ ένα τίναγμα και μόλις που πρόλαβε και την τράβηξε πίσω. Έπρεπε όμως να της πει την αλήθεια.

“Είμαστε πάνω στο βράχο, Γουέντι”, είπε, “αλλά μικραίνει σιγά σιγά. Σε λίγο θα τον σκεπάσει το νερό”.

(Πηγή εικόνας: justingunter.wordpress.com)

Πίτερ Παν και Γουέντι του Τζέιμς Μ. Μπάρι, εικονογράφηση Ρόμπερτ Ίνγκπεν

Προσκαλώ να… ξεσκονίσουν τα βιβλία τους, τους: aengel wie du, Penthesileia, Πάτροκλος, pastaflora

παιδιά μη σκάτε. Άμα δε βρίσκετε 123 σελίδες ή 5ες παραγράφους, αυτοσχεδιάστε από το βιβλίο που διαβάζετε αυτή την εποχή!

Τα συναισθήματα έχουν μνήμη (Part II)

February 24th, 2008

 

Ξέρεις, τα συναισθήματα και η ψυχή μας έχουν μνήμη. Κάποιο λόγο θα έχουν για να θέλουν να αποχωρήσεις. Κάτι τους θυμίζεις. Ίσως… μια κηλίδα που έγινε λακούβα μετά από κάποιους μήνες. Μια θλίψη που έγινε αυτοκαταστροφή μετά από χρόνια. Μια δυσαρέσκεια που έγινε διαρκής πόνος κι αποστροφή μετά από δεκαετίες. Μια ζωή που έγινε θάνατος μετά από… το τώρα.

Ναι, είναι όμορφο το να ξέρεις ότι όπου και να κοιτάξεις θα δεις εσένα. Όποτε το λαχταρήσεις, μπορείς να σε αγγίξεις. Μπορείς να ξυπνήσεις τα χαράματα και να βυθίσεις τα δάχτυλά σου στις ρώγες σου. Να τρέξεις σε σένα και να σε φιλήσεις σφιχτά.

Ναι, είναι άσχημο το να ξέρεις ότι ξανά θα χάσεις τη διάθεσή σου. Η ανάγκη σου να σε ευχαριστήσεις, να σε εκπλήξεις, να σε διευκολύνεις θα γίνει απλώς μια μούτζα. Μια απερίσκεπτη κουβέντα. Πως η οκνηρία σου θα σε κρατήσει και σήμερα, για πολλοστή μέρα, μέσα!

Ο έρωτας είναι όπως το νερό. Αν δεν είναι προβλέψιμα καυτό, δε γουστάρεις με τίποτα να μπεις. Είτε επειδή κρυώνεις, είτε επειδή βαριέσαι, είτε επειδή φοβάσαι. Αλλά άμα μπεις, κάθε χιλιοστό φλέβας ζητάει ΚΙ ΑΛΛΟ!

Κάποια στιγμή όμως θα βγεις από το νερό.

Και θα παγώσει η φαντασία σου…

Πηγή εικόνων: www.houstonphoto.com

Τα συναισθήματα έχουν μνήμη (Part I)

February 24th, 2008

– Νομίζω πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Σας ευχαριστούμε που συμμετείχατε στο παιχνίδι.

– “Μπορούμε να συνεχίσουμε… Ο ένας για τον άλλο”.

– Μέχρι… πότε;

– “Όσο πάει αυτή η ζωή. Είμαι μαζί σου. Είμαι για σένα”.

Είμαι σπίτι. Έχουμε τσακωθεί. Ξανά! Εγώ περιμένω τι θα κάνεις; Εσύ περιμένεις τι θα κάνω; Έχω τοποθετήσει πάνω στα πόδια μου μια ζυγαριά. Άσπρο-μαύρο.

Έχω τσιτώσει τα μπάσα κι ακούω Within Temptation το ζαχαρωτό “Say my name”

:Please say my name
Remember who i am
You will find me in the world of yesterday
You drift away again
Too far from where I am
When you ask me who I am

μεταφράζω ό,τι πονά

:Σε παρακαλώ πες τ’όνομά μου

θυμήσου ποιος είμαι

θα με βρεις στον κόσμο του χτες…

Πριν το γυρίσω σε Ella, αφήνω να παίξει από Wolfsheim το “Kein Zurück”. Όσο περιστρέφεται σα σβούρα ο διάλογός μας στο μέτωπό μου, άλλο τόσο τον σκεπάζουν οι στίχοι που πραγματικά αγαπώ και μέχρι πρότινος πίστευα πως είναι παρανοϊκό να τους έχει γράψει άντρας

:Weißt du noch, wie’s war
Kinderzeit… wunderbar…
Die Welt ist bunt und schön.
Bis du irgendwann begreifst,
Dass nicht jeder Abschied heißt,
Es gibt auch ein Wiedersehen

μεταφράζω

:Θυμάσαι ακόμη πως ήταν;

Παιδική ηλικία… απλώς υπέροχη

Ο κόσμος είναι πολύχρωμος κι όμορφος

Μέχρι που κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι

πως δεν είναι όλοι οι αποχαιρετισμοί

ένα “εις το επανιδείν”!

Next »