Archive for February 28th, 2008

Φτιάχνω τη νύχτα (μου)

February 28th, 2008

Έχω χωθεί ολόκληρη στις κίτρινες τσιχλόφουσκες της μπύρας.

Σαν το γουρουνάκι μες τη βύνη…

Ψάχνω στον Firefox το πρόγραμμα τηλεόρασης του «αθηνοράματος».  Αυτή, αποφάσισα, θα είναι η απόλαυσή μου απόψε. Και το σκέφτηκα καλά…

Θα χτίσω μια ξεχωριστή βραδιά με σπιρτόκουτα. Θα τα τοποθετήσω όμως με τέτοιο τρόπο το ένα μέσα, δίπλα, πάνω στο άλλο και θα τα βάψω με ένα τόσο φουτουριστικό τρόπο, ώστε να μην καταλάβω ότι τα μέσα μου είναι φτωχά. Και θα περάσω όμορφα… Όμορφα πολύ!

Η τηλεόραση δεν παίζει τελικά τίποτα που να με ενδιαφέρει και να μην το ‘χω δει. Θα δω dvd. Έχω να επιλέξω για τον εαυτό μου ταινία πάνω από ένα χρόνο… Τους έξι μήνες που ήμουν Σαντορίνη, δεν άνοιξα το χαζοκούτι σχεδόν ποτέ, ενώ πριν και μετά, εδώ, απλώς σνόμπαρα το γυάλινο κουτί. Κανένα κέφι για TV.

Θα δω το «Hot Fuzz» (καυτοί + άσφαιροι). Θα κατεβάσω από το ντουλάπι την αγαπημένη μου πιατέλα. Γυάλινη, βαριά πολύ, με μπλε-πράσινους ιριδισμούς από φυσητό γυαλί, μ’ένα μικρό «λακάκι» στο μέσο.

Θα τη γαρνίρω με διαφόρων ειδών τυράκια και κριτσίνια από καλαμπόκι που θα σχηματίσουν έναν ήλιο.

Και στη μέση, στο βαθούλωμα θα πασπαλίσω τσιπς με ρίγανη!!!

Όλα τα σκατολοΐδια μαζί.

Όταν τελειώσει η ταινία, θα μπω για ένα γρήγορο, καυτό ντους. Να χαλαρώσει το κορμί μου, αλλά να ξυπνήσει το πνεύμα μου. Μετά, θα τσακώσω μερικές πινελιές παγωτού από το Μαύρο Βουνό (!Black Forest). Και λίγο αργότερα, όταν θα αρχίσει να μου περνά η δροσερή ανατριχίλα του παγωτού, θα σβήσω με πολύ προσήλωση τα κεριά μου, τα χάρτινα φαναράκια στη βιβλιοθήκη, θα κατέβω από το “Τρένο” του Armand Amar,  θα καληνυχτίσω τη γάτα μου, εσένα στο τηλέφωνο και θα τεντωθώ κάτω από το σεντόνι…

Καληνύχτα και σε σένα!

Πηγή εικόνας: www.zorpia.com

e – ANARCHY

February 28th, 2008

Οργασμός αδικιών, φωνών, αγωνίας, κυνηγητού, πολύ ύποπτων ενεργειών που θα κατακαθίσουν σαν τη σκόνη. Μια σκόνη που δύσκολα σκουπίζεται. Άλλωστε οι νόμοι στην Ελλάδα είναι σαν τις ταφόπλακες… Και με ειδικό βάρος και σχεδόν πάντα, με ειδικό… λόγο που θεσπίστηκαν (εν μία νυκτί).

Θέλω να πω τούτο, για τους ιστο-δημοσιογράφους που είτε δημιουργούν τα δικά τους blogs είτε γράφουν σε αλλωνών:

Πέραν των ιστολογίων που είναι καθαρά προσωπικές σελίδες-ημερολόγια, πολλά blogs που ανήκουν σε δημοσιογράφους έχουν αυταπόδεικτο λόγο ύπαρξης. Κι ο λόγος είναι, είτε ότι ο δημοσιογράφος δεν μπορεί πια να γράψει την αλήθεια στο Μέσο όπου εργάζεται, οπότε απηυδεί κι ανοίγει το δικό του “μαγαζάκι”, ελεύθερα κι ωραία -μέχρι πρότινος-, είτε επειδή δεν έχει δουλειά, έχει όμως ρεπορτάζ!

Σήμερα, εκείνοι που βαφτίζονται δημοσιογράφοι είναι χιλιάδες. Και τα Μέσα δε φτάνουν για όλους. Και η αλυσίδα είναι γνωστή, για το ποιοι, συχνά, μένουν απέξω. Οπότε λογικό είναι, όταν είναι εύκολο να στήσεις το δικό σου blog, να το κάνεις! Ηλίθιος είσαι;

Άρα; Η ίδια η δημοσιογραφία όπως έχει καταντήσει, δημιουργεί ιστο-δημοσιογράφους. Τώρα αν και ποιος τους κόβει μισθό, αυτό είναι άλλη ιστορία και που δύσκολα αποδεικνύεται σε κάθε περίπτωση. Αλλά γιατί ενοχλεί; Τόσα και τόσα ρεπορτάζ έχουν βγει. Κίτρινα-ροζ-δαντελωτά. Τόσοι και τόσοι έχουν βγει κι έχουν ξεστομίσει χοντράδες κατά καιρούς. Άλλοι φάγαν μηνύσεις, άλλοι τη γλίτωσαν. Η ζημιά όμως μπορεί να είχε γίνει. Στο κάτω-κάτω, και το ίδιο το κράτος δε φυλακίζει κάπου-κάπου -στην καλύτερη περίπτωση- αθώους, που μετά από χρόνια απλώς τους λέει ένα συγνώμη; Άντε και μια αποζημίωση κατά την… έξοδο προς τη νέα ζωή;!

Εγώ όμως δεν είμαι τέτοιος! Είμαι διαδικτυογράφος κι ανήκω μόνο σε μένα.

Και πολλοί σαν κι εμένα βλέπουν ακόμη ένα (ελληνικό/πρωτόγνωρο) λουκέτο να μπαίνει. Σε ένα Μέσο που είναι αχανές κι αναρχικό από τη φύση του. Δεν είναι ούτε εφημερίδα, ούτε τηλεόραση… Κι έχει πολλές καρδιές. Και σε κάθε παλμό γράφονται δισεκατομμύρια λέξεις! Ευτυχώς!

e –

(Πηγή εικόνας: xorisanasa.blogspot.com)

Μαμά, μαμά… Μπορώ να κατοχυρώσω τη λέξη “διαδικτυογράφος”; Είναι απλώς μαγική! Και σε λίγο μπορεί να εκλείψει… Όπως η αυθεντική δημοσιογραφία.