Δίχτυ ασφαλείας
demon February 10th, 2008
Μου λες να αποφασίσω επιτέλους. Δεν ξέρω κατά πόσο έχει νόημα να πάρω μια απόφαση. Να διαλέξω, να σκεφτώ, να πω τι θέλω να γίνει. Πρώτη φορά στη ζωή μου αιστάνομαι πως το πεπρωμένο είναι ικανό, τελικά, να λειτουργήσει σα δίχτυ ασφαλείας.
Και πρώτη φορά στη ζωή μου, ένας άντρας κατάφερε να με αλλάξει. Και όχι μονάχα προς το καλύτερο. Εγώ… ήμουν…
Με χαμόγελο, με γέλιο, αξιοπρεπής και δυνατή πάντα. Και έπινα, και τσακωνόμουν, και έκανα έρωτα, και γκάζωνα. Αλλά ήμουν καλά, ήμουν όμορφη και με γνώριζα. Ούτε ζήλευα, ούτε γινόμουν καχύποπτη, ούτε σκύλα. Τώρα…
Τώρα δε θέλω, για πρώτη φορά στη ζωή μου, να πάρω εγώ την απόφαση. Πόση σημασία έχει, σκέφτομαι. Να αποφασίσει η μοίρα λοιπόν.
Μέχρι τώρα ήθελα να ξέρω ποιος είναι και ποιος φταίει. Γιατί έχω τα αρχίδια να παλέψω το ριζικό μου. Ή έτσι νιώθω. Και τώρα, απλώς θέλω να γίνει ό,τι είναι.
Τι συμβαίνει όταν δυο άνθρωποι αγαπιούνται πολύ, είναι όμως τόσο διαφορετικοί στις ουσίες και το αίμα τους. Δεν τίθεται θέμα παραχωρήσεων, εγωισμών, προτεραιοτήτων. Τίθεται θέμα ότι δεν μπορείς να δείχνεις την Ανατολή κι ο άλλος να κοιτά τη Δύση, μα ούτε και να μιλάς για τις χάρες του Βορρά και να καταλαβαίνω πως αναφέρεσαι στο Νότο.
Πόσο το κρατάς και πού το αφήνεις… Και που ξέρω εγώ δηλαδή, μέχρι πόσο είναι νορμάλ να προσπαθήσεις για μια σχέση; Υποτίθεται ότι, όταν ο ένας είναι πλασμένος για τον άλλο, δε χρειάζεται καν προσπάθεια. Η συμβίωση. Όπως δηλαδή ήμασταν εμείς. Κάποτε… Μα, να προσπαθούμε για να είμαστε μαζί, καλά; Όχι…
Ας με πιάσει το δίχτυ λοιπόν. Ας σώσει το δίχτυ όποιον πέσει πρώτος.