Ο Αίολος θύμωσε
demon February 9th, 2008
Έχω βάλει το soundtrack από τον “Έμπορο της Βενετίας”, γραμμένο από την Jocelyn Pook, κι αφήνω τους πόρους μου να ανοίξουν διάπλατα και να ρουφήξουν, να εισπνεύσουν μουσική. Να καθαρίσουν από καυσαέριο, ηχορύπανση, στεναγμούς και ασχήμια.
Το ψιλόβροχο που μέχρι πριν λίγη ώρα μαστίγωνε διακεκομμένα το τζάμι μου, σιώπησε κι αυτό, για να ακούσει τα έγχορδα να πατινάρουν πάνω στις πορφυρές παρτιτούρες, που μοιάζουν με κοστούμια εποχής.
Κι όμως η φουρτούνα δε λέει να αλλάξει σχήμα. Αυτή η σφιγμένη, κουλουριασμένη σπείρα δε λέει να χαλαρώσει, να ανοίξει. Να γίνει πάλι μια γραμμή, ένας ελαφρύς κυματισμός. Και οι τέντες, οι γλάστρες και τα απλωμένα ρούχα, συνεχίζουν να κυματίζουν θορυβωδώς τριγύρω. Στις απέναντι βεράντες.
Τα ενισχυμένα μπάσα κάνουν το τζάμι να αναπνέει, να καρδιοχτυπά και το ξύλινο τραπεζάκι να σείεται ελαφρώς. Λες και κάποιο ραβδάκι τους έκανε μάγια και τα διέταξε να χοροπηδάνε. Μέσα-έξω, πάνω-κάτω.
Έχω ανάψει το πύρινο αστέρι που μου ξέμεινε από την Πρωτοχρονιά. Το ‘χω κρεμασμένο στο ρόπτρο της μπαλκονόπορτας κι αυτό καθρεφτίζεται στα διπλά τζάμια, απέξω. Και σχηματίζει γωνίες και μικρές καμπύλες. Θαμπό καρδιογράφημα.
Ο έμπορος της Βενετίας, η Βενετία που θα χαθεί, θα πνιγεί, η βροχή που άλλαξε γνώμη και δεν ξέσπασε ποτέ, ο αέρας που νίκησε σε αυτή την παρτίδα κι έκανε όλη τη νύχτα τους τοίχους να μοιάζουν με αιχμαλώτους του.
Είναι τόσο λυτρωτικά όταν φυσά. Νοσταλγικά, μελαγχολικά κι αισιόδοξα συνάμα.
Σα να γίνεται ένα νέο ξεκίνημα και ο αέρας παίρνει μαζί του τη σκόνη και τα μαύρα πετραδάκια από το γυάλινο μονοπάτι.
Σα να σου μιλά ο αέρας με φθόγγους περσινούς, για να μην ξεχάσεις ότι χρωστάς την ύπαρξή σου.
Σα να σε ανατριχιάζει το φύσημα, για να πρέπει να κουλουριαστείς περισσότερο, να βάλεις σαν τον κύκνο το κεφάλι μέσα σου, να ξεχάσεις τους απέξω ανθρώπους.
Καλό σου απόγευμα ταξιδευτή του Αιόλου!
Πηγή εικόνας: mcsd1106.stumbleupon.com