Archive for February 21st, 2008

Το πιο όμορφο απ’όλα…

February 21st, 2008

Το ομορφότερο μέρος του κόσμου είναι…

μακάρι να ‘ξερα. Αλλά η Μαλίνα απαιτεί να μάθει και μ’έχει καλέσει στο παιχνίδι αυτό μέρες τώρα. Ε, στο τέλος θα φάμε ξύλο…

Δεν ξέρω ρε συ Μαλινάκι… έχω να ταξιδέψω χρόνια στο εξωτερικό, αν κι έχω πάει σε πολλά μέρη.

Αγάπησα τη Γερμανία σαν 1η μου πατρίδα κι όποτε πήγαινα η καρδιά μου χτυπούσε πιο έντονα, πιο οικεία.

Αγάπησα και την Ολλανδία με την παράνοια και το χυμαδιό που μου ταιριάζει.

Θα προτιμούσα να ‘χα κάτι πιο φρέσκο να σου γράψω. Ή να μ’άφηνες να σου πω πού θέλω να πάω!!! Αυτό θα κάνω. Άλλη φορά : ) Τώρα θα σου πω για τα ελληνικά νησιά, γαμώτο.

Ζάκυνθος, Ίος, Σύρος, Σαντορίνη: must

Η Ζάκυνθος για την τρέλα σε ανθρώπους και καιρό. Η Ίος επειδή με συγκίνησε όσο λίγα “πράγματα” τα τελευταία χρόνια. Δάκρυα φεύγοντας! Κάτι έχει αυτό το νησί. Ίσως τα… τσιγαριλίκια των προηγούμενων; Η Σύρος για μια καθαρή αξιοπρέπεια κι έναν Γαλησσά απίστευτο. Ή τουλάχιστον έτσι τον θυμάμαι εγώ. Και η Σαντορίνη, για την Οίο της με μια αύρα που “καπελώνει” πολλά άλλα σημεία του νησιού, στο οποίο έζησα πέρσι 6 μήνες από τη ζωή μου!!!

Κι επειδή μύρισα κύμα, θα σου πω (αν και δε με ρώτησες!) πού θα πάω φέτος το καλοκαιράκι. Έλα ν’ανεβαίνουμε: Αμοργό (δεν έχω πάει ποτέ και θέλω σαν τρελή!), Ίο, Σαντορίνη. Στη σειρά.

Καλημέρες. Πολλές, φρέσκιες, νυσταλέες…

Υ.Γ. Δεν έχω (ξανά) κοιμηθεί ακόμη… Insomnia go home.

Ίος! (Πηγή εικόνας: www.nefsta-photography.com)

Α, ναι. Παραλίγο να το ξεχάσω. Πρέπει να παραδώσω το πνεύμα. Εμ, τη σκυτάλη εννοούσα! Πάμε… Για κάντε όνειρα καλοκαιρινής νυχτός, οι: lexx, βοσκός, μάνα ρέιβερ, καρπούζι, radicalistic, Όλα Είναι Ένα

Δεν μπορείς να με έχεις, γιατί δε με έχω ούτε ΄γω

February 21st, 2008

Φτου!

Insomnia.

Είχε αιώνες άπειρους να με χτυπήσει στη φλέβα τούτο το γνώριμο συναίστημα. Που δε λογαριάζει τους δείκτες του χρόνου, ούτε το βάρος της ανάσας. Το μάτι που έχει χαθεί για λίγο μέσα σε άλλες ζωές και σύμπαντα.

Έρχεται αυτό το πλαστικό, άχαρο, ζωηρό χέρι και σε ταρακουνά. Μέχρι να μη θες πια να είσαι ξαπλωμένος.

Κατά τις 04 ξάπλωσα και 05 είχα ήδη τα πρώτα σημάδια πάνω στα πόδια μου. Νευρικά, σφιγμένα, δε χαλάρωναν, δεν ανέπνεαν. Και μετά τα δάχτυλά μου. Τα χέρια μου σα γροθιές που έπρεπε να εκτονώσουν αυτό το λαστιχένιο δέσιμο. Να ανοίξουν, να πέσουν, να σταθούν στη ζωή και πάλι.

Για ένα μισάωρο έπαιζα ζάρια με τις σκιές που έχουν θρονιαστεί πίσω από την πόρτα της ψυχής μου. Κι έχασα, φυσικά.
05:30 εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια να συμφιλιωθώ με τον ύπνο μου.

Insomnia.

Και τώρα κάθομαι και σε κοιτάζω. Με βλέπεις άραγε; Ή εσύ κοιμάσαι μακριά από το κερί της νύχτας;

Νιώθεις τους παλμούς τους ξυπνητούς; Την καρδιά μου που αγωνιά να ξαναβρεί χτύπο νύχτας κι όχι μέρας;

Μήπως δα με ονειρεύεσαι να χαρώ τουλάχιστον; Βλέπεις το κορμί μου, γυμνό; Το ποθείς; Να ανοίξω σα φερμουάρ τα χείλη μου τα πουπουλένια, να χωθείς εκεί μέσα; Να απλώσω ηλιαχτίδες σκοτεινές τα μαλλιά μου πάνω στο στήθος σου να σε γαργαλήσω ερωτικά και τόσο ακατάλληλα; Να σε κρύψω μέσα μου; Ή να κρυφτώ εγώ;

Μα ξέρεις… όσο και να θέλω να στήσω όλους μου τους πύργους μπροστά σου για να διαλέξεις τον πιο επίπονα δυνατό, δεν μπορώ να στο χαρίσω αυτό.

Δεν μπορώ να με δώσω σε σένα. Όχι πια. Γιατί δε μ’έχω. Μ’έχασα σε μια παρτίδα. Ένα καλοκαίρι που ίδρωσα και γλίστρησε η καρδιά μου από την πολεμίστρα.

“Μονάχα μια ζαριά είναι αρκετή για να καείς, να ξεχάσεις, να χάσεις. Μια ζαριά αέρα, μια ζαριά σκόνης, μια ζαριά θανάτου” είχε ψιθυρίσει τότε ο εφιάλτης στο αυτί μου. Πόσο δίκιο είχε…

Οπότε… λυπάμαι. Δεν μπορείς να με έχεις. Δεν μπορώ να κατέβω από το ράφι. Θα μείνω εκεί να κοιτάζω κάτω τους περαστικούς να ψάχνουν, να δείχνουν, να σχολιάζουν. Και δε θα κατέβω για κανέναν. Ποτέ ξανά.

Όχι πως με είχα και ποτέ για να με δώσω. Είναι όμορφα να νομίζεις ότι έχεις κάποιον.

Έχω;

Έχεις;

Με θες;

Τότε κέρασέ με τη ζωή σου κι έλα ελευθέρωσέ με! Για όσο με έχεις, θα ‘μαι εκεί.

Πηγή εικόνας: artnudes.blogspot.com

Κάλυψα τα νύχια μου κι ανταποδίδω!

February 21st, 2008

Αιφνιδιάζομαι δύσκολα είναι η αλήθεια. Όμως αν ήμαστε ικανοί να αγαπήσουμε σε στιγμές, ε, τότε εγώ αγάπησα την πριγκιπέσσα χτες. Όταν έγραψε τούτο το κομμάτι για μένα. Όχι μόνο επειδή γυναίκα γράφει για γυναίκα, απροειδοποίητα μάλιστα, αλλά κι επειδή εκτιμά αξίες, που έχουμε κοινές ως φαίνεται: μια δύναμη γεμάτη παράνοια ικανή να χτίσει ήλιους, αλλά και να φυσήξει μέχρι να πονέσουν τα πνευμόνια της, αρκεί να υποκλιθεί όλος ο πλανήτης!

Σου λέω τούτο και νομίζω ότι το μοιράζομαι μαζί σου:

“Ατίθασο και πάντα έτοιμο για καβγά, βλέμμα. Αυτό έχω. Με αυτό θα πεθάνω. Και είμαι σαν κακομαθημένο, που από τη μία θέλω να με ανέχονται, και από την άλλη απαιτώ αλήθεια, διεκδίκηση, ζωή”.

~

Δεν κοκκινίζω. Όχι, ποτέ. Όμως σήμερα έλαβα άλλη μια έκπληξη. Άντρας έγραψε για μένα. Άντρας κυνικός, ερωτευμένος (όχι μαζί μου) και μεστωμένος. Κι έγραψε για δαίμονες κανονικούς, που παίζουν. Όχι στο Internet με λέξεις, αλλά στη ζωή με κορμιά. Βάζοντας πάντα στο τραπέζι το δικό τους, πρώτο.

Λεπίδες καλοκουρδισμένες πάντα, έχουμε.

Και σωθικά γεμάτα οξυγόνο κι όνειρα.

Και μάτι καθάριο, πράσινο, διαπεραστικό.

Αν με θες θα μ’έχεις. Απλώς πες μου τι ώρα σχολάω!

Πηγή εικόνας: www.lorettalux.de