Η λεωφόρος των άστρων
demon December 13th, 2007
(Πηγή photo: commons.wikimedia.org)
Η σχέση μου με τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ήταν ανέκαθεν ιδιαίτερη. Από παιδάκι τρέχαμε με τη μητέρα μου στο δάσος της Φιλοθέης να μαζέψουμε κλαδιά. Παίρναμε ασημένιο σπρέι, βγαίναμε στον κήπο και ψεκάζαμε τα κλαριά από πάνω μέχρι κάτω. Τα αφήναμε να στεγνώσουν και μετά τα βάζαμε σε ένα τεράστιο μεταλλικό κιούπι, με στόμιο. Κι όταν τελειώναμε να ‘σου το ασημένιο δέντρο, αλλιώτικο από όλα τα άλλα. Το στολίζαμε άλλοτε με αποξηραμένα φρούτα, ξυλάκια κανέλας και κόκκινες κορδέλες κι άλλοτε με ξύλινα, χειροποίητα στολίδια. Και το δέντρο μας δε μαδούσε, μήτε τσιμπούσαν οι βελόνες του.
Μέχρι ενός σημείου καταλαβαίνω γιατί πολλοί σπάζονται όταν διαβάζουν κείμενα “μία από τα ίδια”.
Πάνω-κάτω όσοι γράφουν αυτή την εποχή, σε ρεβεγιόν, ετοιμασίες και δώρα θα αναφερθούν. Όσοι βγουν να πάρουν αέρα, θα μιλήσουν για στολισμούς και τον ενθουσιασμό που επικρατεί στους δρόμους. Κι όσοι νιώσουν, θα μοιραστούν αυτή τη ζεστασιά που ξαφνικά ανάβει σα σπίρτο μέσα τους.
Εντάξει. Κατανοητό. Η μαζικότητα δεν ήταν ποτέ ευχάριστη. Όλοι θέλουμε να ξεχωρίζουμε και μόνο εμείς να κάνουμε κάτι, κάπως. Όπως όμως συμβαίνει με τις διακοπές του καλοκαιριού, έτσι γίνεται και με τις γιορτές του Δεκέμβρη. Αφορούν τους περισσότερους και οι περισσότεροι θα τις χαρούν, με κάποιον τρόπο.
Ποσώς με ενδιαφέρει αν θα θεωρηθεί κοινότυπη η αναφορά μου. Τρελαίνομαι για τις γιορτές που καλπάζουν και οσονούπω θα μας χαμογελάσουν. Και μακάρι πάντα να είχα, να έχω, για να δίνω πράγματα, δώρα, σκέψεις, μπόλικο συναίσθημα.
Την Πανεπιστημίου την είδα με άλλο μάτι χτες βράδυ. Πραγματικά την είδα! Λεωφόρος των άστρων. Στολισμένη με συνέπεια, απλότητα και ισορροπία. Κίτρινα αστέρια ανά 10 μέτρα, κατά μήκος της οδού μέχρι κάτω, την Ομόνοια. Και η Πανεπιστημίου έμοιαζε με ποτάμι, με μια ευχάριστη λεωφόρο. Σα να σου έλεγε “έλα κοντά, περπάτησέ με ολόκληρη, είναι ζεστά εδώ”.
Θα μου πεις όλα αυτά η Πανεπιστημίου; Ε, είναι στο πνεύμα που προανέφερα. Άρχισα κι εγώ σιγά-σιγά να τη βρίσκω με κάποιους, καλαίσθητους στολισμούς. Το Σύνταγμα, βραδάκι αργά, να μοιάζει με δάσος όπου έχουν μεγαλώσει μαβιά δέντρα. Και κάποιες γειτονιές, να επιμένουν σε εκείνους τους αμερικανόφερτους, βαρείς στολισμούς και στην τελευταία -περίπου- μόδα: τον Άγιο Βασίλη που από πέρσι προσπαθεί ματαίως να σκαρφαλώσει στο μπαλκόνι! Ελάτε να σπρώξουμε Έι ωπ…
Εχεις απόλυτο δίκιο… Είναι ωραίο να μπορείς να ΖΕΙΣ και να ΝΟΙΩΘΕΙΣ κάθε στιγμή το μήνυμα που εκπέμπει… Και αυτην την εποχή ειναι η παιδιάστικη χαρα , η προσμονή των εορτών που αναδύεται παντού….
Απόλαυσέ το λοιπόν… ΖΗΣΕ ΤΟ…
Καλή και ήρεμη νάναι η μέρα σου
Αρης
Σ’ευχαριστώ πολύ αν και… προτιμώ το νεύρο από την ηρεμία! Κι εσύ να έχεις ένα δημιουργικό ξημέρωμα.