Cyprus it is…

demon July 6th, 2010

Ναι μωρέ, δίπλα είναι. Το ξέρω. Όπως και το ότι το θεωρούμε, οι περισσότεροι, σα να είναι Ελλάδα. Φυσικά. Άλλο η Αυστραλία που ήταν η δική μου πρόταση, κι άλλο η Κύπρος που ήταν η έξυπνη αντιπρόταση του άντρα.

Και όχι. Δε χωρίσαμε! Ούτε φεύγω μόνη μου… Μαζί πάμε. Σαν κανονικό ζευγάρι. λολ

Έκλεισε λοιπόν ladies and gents. Κύπρος it is. Τόσο μεγαλόπρεπα, τόσο μακριά ή κοντά, τόσο διαφορετικά. Μόλις συμφώνησα, μετά από αρκετό ψαχτήρι και ραντεβού και τη μεταφορική εταιρεία που θα αναλάβει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της μετάβασης. Είπαμε, θα το φάω μόνη μου το λούκι της μετακόμισης, το ξέρω, αλλά θα μου αρέσει. Και αυτό το ξέρω, ναι!

Στις 26, το μεσημεράκι, πετάμε για Τσίπρον και από την επομένη, χτίζουμε τη νέα μας ζωή. Και το ευχάριστο είναι πως και οι δύο, το ίδιο εναρμονισμένα πλέον, προσβλέπουμε σε αυτή την ανανέωση. Και επαγγελματικά και σε επίπεδο αλλαγής χώρας, νοοτροπίας, επιπέδου.

Διότι αυτό που μου έλειπε τα τελευταία χρόνια στην γΕλλάδα ήταν και είναι η ποιότητα. Αυτή η τόσο σύντομη και ουτοπική λέξη, που πολλά λέει και ίσως τίποτα σε κάποιους.

Και γι’αυτό κάθε χρόνο τα τελευταία 3 έτη, τσιγκλούσα τον άντρα και του έλεγα: “Μήπως να το σκεφτείς να φύγουμε από την Ελλάδα”. Κι ευτυχώς φέτος ωρίμασε αυτή η σκέψη και τώρα, 1 μήνα μετά γίνεται πράξη! Χωρίς φανφάρες, χωρίς ίσως τόση πολλή σκέψη. Αλλά οργανωμένοι είμαστε. Και το ψάξαμε και το καλλιεργήσαμε και το είδαμε.

Τον τελευταίο 1 μήνα έχω διαβάσει απίστευτα πολλά για την Κύπρο, έχω μιλήσει γι’αυτό το νησί, έχω κάνει κάποιες γνωριμίες ήδη, την έχω επισκεφτεί, έχω στείλει τα άπειρα βιογραφικά, είδα κόσμο, περπάτησα ελάχιστα στο κέντρο της και προσπάθησα να ρουφήξω ένα μήνα τώρα, το “είναι” της…

Και νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε μια καλή ζωή εκεί.

Δεν έχει σημασία που δεν ξεμακραίνουμε όσο να αλλάξουμε ήπειρο τελικά, για να μπορεί να το ονομαστεί αυτό “φευγιό” ή “ξεριζωμός” ή όπως θες πες το. Εγώ ξέρω πως σαν άλλη χελωνίτσα, παίρνω στη ράχη μου το σπίτι μας, τα υπάρχοντά μας τα λιγοστά, εμένα κι εσένα και φεύγουμε.

Σε μια υπέροχη, δυναμική, απείρως δημιουργική και διαφορετική δουλειά, σε ένα εξαιρετικό σπίτι ονείρων που το βλέπω κάθε βράδυ όταν σέρνομαι μέχρι το συννεφάκι μου και ξερογλείφομαι! Σε μια ζωή που τελικά μπορείς να την έχεις όπου θες κι όπου τολμήσεις!!!

ΦΕΥΓΩ ΓΑΜΩΤΟ

(σε 20…)

Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com

Χρόνια πολλά - Το 32ο κλειδί

demon July 4th, 2010

Αμ το γράπωσα αυτή τη φορά! Και δεν το άφησα να αιωρηθεί με την ελαφρότητα που συνηθίζει. Έτσι, πάνω από τις τρίχες του εγκεφάλου μου. Κοροϊδευτικά, περιπαικτικά, ανόητα τελείως…

Σας παρουσιάζω το 32ο κλειδί, κυρίες και κύριοι. Το τελευταίο που στρώνω πάνω στα σύννεφα της γΕλλάδας μας.

Το τελευταίο. Ω ναι. Τι όμορφα που ακούγεται αυτό το τελεσίδικο “αντίο”!

Η blogosfaira μου γιορτάζει και το ρίχνει έξω. Άλλωστε πολύ σύντομα θα αφήσει πίσω τα δεσμά της και την υλική της υπόσταση. Θα γίνω τζίνι! λολ

Χρόνια μας πολλά, διαδικτυακέ πάπυρε. Που με ανέχεσαι, που μου χαμογελάς τόσο συχνά, που είσαι συντροφιά καλή και σταθερή. Άλλοτε ανανεώσιμη κι άλλοτε πιστή!

Σας ευχαριστώ guys. Πάμε μια τελευταία ανάσα μαζί…

Πηγή εικόνας: sibayak.deviantart.com

Στις 26 την κοπανάω!

demon July 3rd, 2010

Πλάκα έχει…
Ο καλύτερός μου φίλος ετοιμάζεται να μετακομίσει σε άλλο όροφο στην πολυκατοικία του κι εγώ, είμαι στην τελική ευθεία κυριολεκτικά για να αλλάξω χώρα, σπίτι και δουλειά! Σούπερ δε νομίζεις;

Έβγαλα το εισιτήριο: Δευτέρα 26 Ιουλίου αποχαιρετώ την υλική μου παρουσία στην γΕλλάδα και πατινάρω μακριά από Αφγανούς και Πακιστάνια, μαυρούλες πουτάνες, βιαστές και κλέφτες χρυσαφικών, από ενοχλητικές Βουλγάρες που περιμένουν να πεθάνει ο γέρος που προσέχουν μπας κι αποκτήσουν κάνα κτηματάκι και νεκρόφιλους γείτονες 80+ που καίνε λιβάνι 4 φορές τη μέρα…

Όχι λοιπόν. Δε θα μου λείψει η πόλη μου.

Σίγουρα θα νοσταλγώ τους γονείς μου και τη δυνατότητα να τους μιλάω και να τους βλέπω όποτε γουστάρω. Απειροελάχιστους φίλους, των οποίων η στόφα με έχει μαγέψει. Σίγουρα θα αναπολήσω πολλάκις την πόλη μου που και μου αρέσει κι έχει τα πάντα, όπως  μύρια μυστικά κρυμμένα σε γειτονιές και δρομάκους να ανακαλύπτεις και να μη βαριέσαι.

Αυτά όμως.

Από την άλλη δεν αιστάνομαι ότι έχω το παραμικρό να με κρατά εδώ. Την οποιαδήποτε δέσμευση, υποχρέωση, κάποιον κρίκο τελοσπάντων που να με πονοκεφαλιάζει. ΤΙΠΟΤΑ.

Φεύγω λοιπόν.

Ήρθε η Ευούλα, η κτηνίατρος σπίτι, έβαλε microchip στο κωλαράκι του Ματακίου -θα ήθελα στο κωλαράκι, αλλά ήταν το σβέρκο τελικά κι έτσι μου έμειναν τα αστειάκια περί αυτού-, κάναμε και εμβόλιο λύσσας… Γενικώς κάναμε διάφορα στο ζώον, ώστε να μπορέσει να πετάξει με την οικογένεια Μπουκλίτσα! Μαμά-μπαμπάς-κόρη. Κομπλέ λοιπόν.

Δευτέρα-Τρίτη αποφασίζω για την εταιρεία που θα αναλάβει και τη μετακόμιση κι έχω 2 βδομάδες να μου φύγει κι ο δικός μου ο κώλος στο πακετάρισμα, τη διαλογή, το κουβάλημα.

Πρέπει να αποφασίσουμε και για τις μηχανές. Το πώς θα τις στείλουμε κι αν τελικά θα τις πάμε εμείς μέχρι το ένα και μοναδικό γραφείο που πάει Κύπρο ακτοπλοϊκώς ή αν θα προτιμήσουμε να τις… πακετάρουμε κι αυτές στο container.

Γενικώς, έχω σκεφτεί να γράψω την όλη διαδικασία πολύ αναλυτικά, ώστε να βοηθήσω εάν κάποιος άλλος σκέφτεται επίσης να την κάνει για άλλη γη, άλλα μέρη. Γιατί στο Internet δεν υπάρχει κάποιος “οδηγός”, δυστυχώς. Ή τουλάχιστον δεν έχει καθίσει κανείς να γράψει βήμα-βήμα το τι πρέπει να κάνει κανείς για την τάδε χώρα, ώστε να βοηθηθούν και οι επόμενοι. Έτσι κι εγώ βρήκα την άκρη μου μόνη. Αλλά αφού μπορώ να γράψω αναλυτικά κάποια πράγματα, τιμές και διαδικασίες, θα το κάνω. Σε κάποια φάση.

Τώρα, να φύγω! Να φεύγω…

Πηγή εικόνας: gravitywarrior.deviantart.com

Slide… glide!

demon June 28th, 2010

Επέστρεψα…

… για λίγο έστω. Ιδιαίτερα λίγο. Και είμαι πραγματικά καλά. Τόσο που ελπίζω να μην πάθω τίποτα από την υπερφόρτωση και την έντονη ακτινοβολία! λολ

Φτου-φτου. ΜακριάαααααΑ

Είμαι διχασμένη μεταξύ 2 χωρών. Την οποία μία θα αφήσω πίσω μου πολύ σύντομα, δίχως τύψεις, δίχως δεσμεύσεις, δίχως προσμονές.

Και άρα… ΦΕΥΓΩ guys. Ναι, φεύγω!!!

Συμφώνησα με την καλύτερη δουλειά που θα μπορούσα να είχα ζητήσει. Και ανακάλυψα το καλύτερο σπίτι που θα μπορούσα να έχω βρει.

Τέλος Ιουλίου φεύγω.

Από τη γΕλλάδα.

Χάρισμά σας. Όχι σε σένα, μα σε όσους θέλουν να συνεχίσουν να αναπνέουν το δηλητήριό της.

Εγώ δε θέλω άλλο. Μου έφτασε. Αν έχω να ζήσω ακόμη άλλα τόσα (;) χρόνια, τότε θέλω να αρχίσω να μου δίνω και να κάνω για μένα. Μόνο. Φτάνει η μαλακία.

Προτιμώ να φορτίζομαι επειδή π.χ. βρέχει, επειδή σχόλασα μισή ώρα αργότερα, επειδή έχει κίνηση, επειδή λέκιασα το αγαπημένο μου φόρεμα, επειδή η γλάστρα μου δεν εμφάνισε ακόμη τα μπουμπούκια της, επειδή μου τελείωσα το γάλα, επειδή δεν πρόλαβα το Mall ανοιχτό, επειδή βαριέμαι να λουστώ, επειδή ξέχασα να πλύνω τα πιάτα, επειδή μου τελείωσε το απορρυπαντικό, επειδή βαριέμαι να ξεπακετάρω την τελευταία βαλίτσα, επειδή έκανα λάθος κι αγόρασα μια καλύτερη κρέμα προσώπου!

ΝΑΙ -

Μετρώ -κι εσείς ελπίζω μαζί μου- τις μέρες μέχρι να εξαφανιστώ από αυτό τον πλανήτη. Και μετά πάλι στο συννεφάκι μου θα είμαι.

Πάλι στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο θα αφιερώνομαι. Αλλά θα έχω και τόσα άλλα, πολλά…

Μέχρι και οι επέτειοι πήγαν στράφι αυτό το μήνα. Το 31ο κλειδί μού το κλέψαν οι νεράιδες των σκέψεών μου και σε λίγο, θα μπω στη σοφίτα να πάρω από τη φωλιά το επόμενο της blogosfairas.

Λίγο ακόμη απέμεινε. … ΝΑΙ!!!

Πηγή εικόνας: kittyd.deviantart.com

Κάτι ιδιαίτερο :

demon June 23rd, 2010

Ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω κάτι πολύ καλό και μεγάλο για εμάς…

Δυόμιση χρόνια και κάτι ψιλά τώρα, κάνεις εσύ κι εγώ κάθομαι πίσω κι απολαμβάνω. Το χρόνο μου, τον εαυτό μου, τη δυνατότητα του να επιλέγω το τίποτα.

Μέχρι που με βρήκε αυτό το τίποτα.

Ο χρόνος γυρίζει. Μαυρίζει, τροχίζει και δακρύζει πάνω στην πέτσα μου.

Φεύγω λοιπόν για λίγο. Για ελάχιστα. Μια Μεγάλη Βδομάδα και για μένα.

Μία και μοναδική ευκαιρία.

Να σταματήσω τον ρημαδο-χρόνο. Να του κλέψω όλους τους δείκτες που έχει σπείρει στο σύμπαν το λευκό.

Και να αρχίσω εγώ αυτή τη φορά κάτι για εμάς. Να σου δείξω πώς ονειρεύομαι αυτό… ΑΥΤΟ! Ξέρεις…

σ’αγαπώ κι ελπίζω να γυρίσω με χρυσές αποσκευές. Άδειες. Γιατί το μέλλον ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΦΤΕΙ ΑΛΛΟΥ ΓΙΑ ΜΑΣ…

σ’αγαπώ μέχρι να στερέψουν όλα τα χρώματα του κόσμου.

τσουυυυππππ!

Πηγή εικόνας: maiarcita.deviantart.com

Χωρίς τους Ύπνους μου +

demon June 9th, 2010

Το ανακάλυψα σε ένα κιτρινισμένο τεφτέρι, μέσα σε ένα κλειδωμένο κουτί. Μου κίνησε αμέσως την περιέργεια. Ξεκλείδωσα τα μεσαιωνικά, μεταλλικά μέρη με προσοχή, πήρα στα δάχτυλά μου τις ξεχασμένες σελίδες, τις φυλλομέτρησα και σταμάτησα μπροστά…
στους Ύπνους μου.

“Ξάπλωσα κατά τα μεσάνυχτα και 3 ώρες αργότερα, με ξύπνησε το σώμα μου που διψούσε κι άξαφνα πύρωσε.

Αν και απουσιάζω τα βράδια, το σώμα μου εξακολουθεί να αιστάνεται και να υπάρχει, λες και το οδηγεί ένας δεύτερος  εαυτός, σκέφτηκα με δέος. Ή ίσως και να μη χρειάζεται καθόλου εμένα.

Όπως ο γερανός· το κουβούκλιο το βλέπεις, στέκει εκεί. Ο οδηγός είναι αυτός που μπαίνει μέσα και το κινεί. Έτσι και στο σώμα μου: Διπλοβάρδια από οδηγούς…”!

Πηγή εικόνας: sugarock99.deviantart.com

Συνάντηση στα εξωτικά Πατήσια

demon June 2nd, 2010

Τα κατάφερα και κρυολόγησα! Ναι.

Καλό μήνα! Δηλαδή το ελπίζω να είναι καλός ο μήνας. Όπως του πρέπει. Πάντως μια φορά εγώ αρρώστησα. Κανονικά και με το νόμο.

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Δηλαδή, σε ρεύμα δεν έκατσα. Λεπτά δεν ντύθηκα. Να έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης; Πήγα και σ’αυτό! Δέος, συγκίνηση, απίστευτη καλαισθησία. Άνοιξα το πράσινό μου μάτι διάπλατα. Είμαστε μεις απόγονοι αυτών των ανθρώπων;;;
Wow…

Ήρθαν τα “πεθερικά” μου. Εμ, δηλαδή ο πεθερικός μου ήρθε. Αλλά θα είναι πάντοτε μαζί, οπότε αναφέρομαι σε αυτόν στον πληθυντικό! Τα πεθερικά μου λοιπόν ήρθαν και τα φιλοξενήσαμε.

Πήγαμε τις βόλτες μας. Γνώρισαν και τους δικούς μου. Πρώτη φορά. Φάγαμε παρέα.

Πήγαμε και στο “La Pasteria”, το ανανεωμένο υποτίθεται. Στην Αχαρνών. Περίμενα κι εγώ ο Botrini να έχει τα μαγικά που υπόσχεται από τηλεοράσεως, αλλά που. Μπορεί η cream fresh να συρρικνώθηκε, πάντως μια φορά η pizza margherita που παρήγγειλα ήταν άνοστη τελείως -αν είναι…- και χωρίς ίχνος βασιλικού. Άσε που είχε μια έντονη γεύση βουτύρου. Στην αρχή και στο τέλος.

Η πλάκα είναι ότι πρόσφατα αποτόλμησα να φτιάξω χειροποίητη pizza. Χειροποίητη πέρα για πέρα! Και, αν και κουραστική εμπειρία, ήταν πεντανόστιμη! Δεύτερο wow!

Του Botrini πάντως, ΔΕΝ. Δεν ξέρω εάν τους “νοίκιασε” μόνο το όνομά του, αλλά το χεράκι του δεν το έβαλε. Αποκλείεται.

Κι όπως είπαμε να δοκιμάσουμε τις ελληνικές συγκοινωνίες, μια και το Σαββατοκύριακο δεν είχε τρένα, δοκιμάσαμε και την ελληνική γυφτιά. Μπαίνοντας στα εξωτικά Πατήσια κι αφού έπρεπε να επιδείξουμε διαβατήριο (!), ο πεθερός μου έφαγε σπρωξίδι κι αγκωνιά στο τρόλεϊ κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του έλειπε το πορτοφόλι. Σκατά.

Ξινή του βγήκε η επίσκεψη. Ήρθε να μας δει κι έφυγε με χίλιες σκοτούρες.

Γαμώτο.

Του ανακοινώσαμε κι ότι φεύγουμε. Έχει αλλάξει μετά τον θάνατο της Βούλας. Είναι σκυθρωπός, σκεφτικός, πιο “χαμένος”, πιο ανέκφραστος, πιο ταλαιπωρημένος. Αλλά πάντοτε κύριος, γενναιόδωρος, ευγενικός. Περιμένεις μια αγκαλιά να σε κάνει, ένα αστείο να σου δώσει. Και χαίρεσαι να τον έχεις κοντά σου!

Φεύγω… Στέλνω βιογραφικά. Ενθουσιάζομαι κι απελπίζομαι. Αγχώνομαι κι ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα, συνάμα.

Τι ζητάω. Μια καλή ζωή. Μόνο αυτό. Εδώ, εκεί, όπου… Την αξίζω γαμώτο. ΝΑΙ! Πελώριοοοοοοοοο…

Πηγή εικόνας: mOthykku.deviantart.com

τι ΔΕΝ έχω

demon May 31st, 2010

Κοιτάς λίγο τον διπλανό σου κι αναστενάζεις. Τι έχεις, τι σου λείπει.

Είσαι καλά. Κοιτάζεις τον διπλανό σου. Σχολιάζεις τι θα μπορούσε να έχει.

Δεν είσαι καλά. Δεν έχεις τίποτα. Κόβεις φλέβες… Κοιτάς ξανά τον διπλανό σου. Τι παραπάνω έχει αυτός. Γιατί!

Είναι ώρα να κοιτάξεις πολύ τριγύρω σου. Όχι τον διπλανό σου. Αλλά πιο μακριά. Χωρίς να ψάχνεις κάτι να βρεις. Κάτι καλύτερο. Κάτι χειρότερο.

Και μετά, είναι ώρα να κοιτάξεις εσένα. Τι μπορείς να έχεις. Και να πας να το αποκτήσεις!

Πήγαινε…

Πηγή εικόνας: sacredbough.deviantart.com

Κοίτα με που πετάω…

demon May 25th, 2010

Ξαφνικά έχω επιλογές…

Κι ας είναι νωρίς. Και είναι παράξενο συναίσθημα τούτο. Ναι, έχω να διαλέξω. Να σκεφτώ. Να γευτώ. Και να ελπίσω. Να πλάσω και να “δω”.

Δε φεύγω αμαχητί. Δε φεύγω παρατώντας κάτι. Ούτε φεύγω τρέχοντας.

Θα μπορούσα να καλπάσω, όπως ακριβώς κάνει η ψυχή μου πάνω στο πεντάγραμμο συχνά-πυκνά. Κι όμως…

Δε φεύγω από κάτι. Ούτε και τα παρατάω. Από τι να τα παρατήσω; Κι από τι να κρυφτώ;

Δεν υπάρχει κάτι…

Δεν αφήνω κάτι…

Ούτε και στρώνω ψίχουλα για να ξαναβρώ μια μέρα το δρόμο.

Αλλά έχω επιλογές. Ευτυχώς!

Πηγή εικόνας: alashotokan.deviantart.com

Γυμνή μέσα στην μπανιέρα

demon May 24th, 2010

Αιωρούμαι…

Το σώμα μου με τοποθετεί αργά και προσεκτικά μέσα στην αλαβάστρινη μπανιέρα. Εκεί ψηλά. Κάπου ανάμεσα στα σύννεφα και τις ηλιαχτίδες της σελήνης. Βυθίζομαι μέσα στη διαφάνεια του νερού.

Βουτάω τα μαλλιά μου κι αρχίζω να τα χορεύω σαν ανεξέλεγκτα φίδια κάτω από τη σιγή του όλου. Βουτάω τα δάχτυλά μου και τα αραιώνω σαν νερουλά σχεδιάκια μέσα σε σβώλο.

Αρχίζω να ανασαίνω. Να μιλάω. Να τραγουδώ. Να διαβάζω τα φωνήεντα της σκέψης μου.

Με ακούω. Την αναπνοή μου. Δυνατά. Στεντόρεια. Πεντακάθαρα. Και είναι τόσο μαγικός αυτός ο ήχος. Μέσα στο νερό. Η καρδιά μου. Η ζωή μου.

Ανοίγω τα μάτια και τα παίζω, πιτσιλώντας την ίριδά μου.

Τα τύμπανά μου πιάνουν όλους τους ήχους μου, σα να έχω βιδώσει στον πάτο της μπανιέρας μου ηχείο.

Ανάσα. Καρδιοχτύπι. Ηχείο. Μπανιέρα.

Εκεί ψηλά.

Όπου βασιλεύουν οι σκέψεις, οι τύψεις, η καλοσύνη και η δοτικότητα.

Χωρίς αναπνευστήρα!

Και χωρίς μπρατσάκια.

Φεύγω…

Πηγή εικόνας: anilorakgoldini.deviantart.com

Next »