Αστερίας τ’ουρανού και…
demon December 2nd, 2008
Είμαι ψιλομεθυσμένη…
Από τις λίγες φορές που ανέβηκα στη μηχανή, μαζί σου, και δεν ήμουν εκεί.
Πίσω από το κράνος έδινα τη δική μου μαλακισμένη μάχη. Με τα μάτια, την ψυχή, την αύρα μου που κράτησε στη μνήμη της τα χτεσινά.
Δεν ήθελα να είμαι εκεί. Δε με ένοιαζε το γύρω μας. Ήθελα απλώς να σταματήσω να κρατιέμαι, να σταματήσω να τραμπαλίζομαι και να μπω σπίτι.
Βαρέθηκα τα ορθάνοιχτα, σα κροκόδειλου, στόματα. Βαρέθηκα και την αδηφάγα απαίτηση του ΌΛΑ! Ρε, σε έχεις δει στον καθρέφτη;
Ερώτηση κρίσεως: όταν αγαπάς κάποιον, και το ξέρει απέξω κι ανακατωτά η ψυχή σου αυτό, και σου λέει κάτι άσχημο ο άλλος δεν το παίρνεις στα σοβαρά επειδή ξέρεις πως κι εκείνος σ’αγαπά; Ή μήπως ακριβώς γι’αυτό αναρωτιέσαι (φοβάσαι) αν το εννοεί;;;
Άντε ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ, αστερίες μου.
(Πηγή εικόνας: 1. karenrosemtubay.deviantart.com, 2. finaltouch.deviantart.com)