Μην αφήνεις τις στιγμές να σε λερώσουν
demon December 8th, 2007
Μπουουουουου… Υπάρχουν στιγμές που βυθίζομαι τόσο πολύ μέσα μου, ώστε κι εγώ η ίδια τρομάζω. Νιώθω ένα χέρι να ξεπροβάλλει από τα αόρατα σωθικά μου, να σκαρφαλώνει μέχρι το κεφάλι μου και να τραβά έναν-έναν τους πόρους μου. Μέχρι το έξω να μπει μέσα. Μέχρι το έξω να γίνει μέσα. Μέχρι να αρχίσουν να χύνονται εσωτερικά δάκρυα, αίμα, φλέβες, πόνος, παρελθόν, στάχτες, χώμα, πρόσωπα, χαμόγελα, μάτια, αγγίγματα, λέξεις, κι άλλες λέξεις…
Πολλή θλίψη, πολλές άγκυρες, σχετικές ενοχές, κραυγές.
Μύριες σκέψεις. Σκέψεις στιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη. Σκέψεις που ίπτανται, που βυθίζονται, που βρέχονται, που λιάζονται.
Μπλοκάρουν τη θέα, το φως, την οπτική, το σκηνικό. Αναδεικνύουν αλήθειες, ένστικτα, αισθήσεις, υποσυνείδητα.
Μια φορά στο τόσο, συνήθως με αφορμή κάποιον ανύπαρκτο, ασήμαντο, μαύρο άνθρωπο, γυρνώ σπίτι και ξέρω εκ των προτέρων το μέγεθος και τις αποχρώσεις του ιριδίζοντα ωκεανού που θα απλωθεί γύρω μου, για τις επόμενες ώρες.
Θα ανοίξω ένα μπουκάλι κρασί να αναπνεύσει, προετοιμάζοντας το χρώμα και τους χυμούς του για τη βαθιά ζαλάδα που θα μου χαρίσουν. Θα ανάψω λευκά κι έγχρωμα κεριά, σκεπάζοντας όποια επιφάνεια δεν έχει υπόσταση κι ενέργεια, ντύνοντας έτσι το χώρο. Θα βάψω με μολύβι τα μάτια και τα χείλη μου, ώστε σε όποιο τζάμι κοιταχτώ να δω τη μορφή μου. Θα τραβήξω πίσω τα μαλλιά μου και θα φορέσω με περισσή προσοχή τα ακουστικά, χώνοντας ήχους μοναστηριακούς, ήχους μεταλλικούς, οξείς, αέρινους, υπόγειους στην ψυχή μου.
Και μετά θα αρχίσει η βύθιση, η ύπνωση του συνειδητού μου.
Του έξω, του τώρα, του έχω, του είμαι.
Θα κάνω το μεγαλύτερο μακροβούτι, έχοντας τα μάτια μου ορθάνοιχτα. Και θα δω ό,τι με πόνεσε ως σήμερα, ό,τι ξέχασα γλιστρώντας πάνω στη ζωή, ό,τι τοποθέτησα στο συρτάρι για να μη χαθώ με το βάρος του, ό,τι έριξα στον αέρα επειδή βίασε και κατάπιε τις αισθήσεις μου, ό,τι χρωμάτισε εφιάλτες της μέρας και της νύχτας.
Και θα ξαναζωντανέψω ντυμένη με καπνούς και στάλες, αφού η τελετουργία μου με κάνει λευκή για ακόμη μια εποχή.
Ώστε να αντέξω όλες εκείνες τις δαχτυλιές, τις πατημασιές και τα φλας.
Και τις νεράιδες που παίζουν με τις χορδές μου.
Πηγή: www.eso-garden.com