Είναι κανείς εδώ?
demon January 21st, 2009
Ο Μορφέας με ξέχασε και απόψε. Insomnia… Τρελή αϋπνία. Δε μου φέρνεις να σνιφάρω τους μαγικούς καπνούς που εισπνέεις εσύ? Να με στείλουν πεταλούδα μέσα σε κήπους αόρατους, κάτω από τροχαλίες να με κρύψουν, να με θαυμάσουν τα μάτια μου τα πράσινα;
Μόλις έβαλε η διπλανή το κλειδί στη θέση του. 04:42. Καινούργιοι γείτονες. Ρώσοι. Κι από ό,τι φαίνεται η κοπέλα σε μπαρ θα δουλεύει. Η χαρά του άντρα! Αν τη γνωρίσει ποτέ!
Κι όπως προσπαθούσε αυτή να ανοίξει την πόρτα της, έμοιαζε σαν κάποιος να παραβιάζει τη δική μου. Τόσο κοντά. Μία κίνηση.
Σκεφτόμουν. Θα ήθελα πολύ να ξανακάνω ραδιόφωνο.
Πριν από 4-5 κείμενα, είχα ποστάρει ένα samplάκι με τη φωνή μου. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δεν το σχολίασε. Κι όμως, την κρέμασα και τη φωνή μου στη blogosfaira. Σα μπουγάδα που ξεροκαίγεται κάτω από τον ήλιο του Ιουλίου.
Έβαλα μερικές σταγόνες gin. Ναι, πάντα gin είναι.
Άναψα και το κόκκινο το κερί. Το βαθύ, το ατελείωτο, το μεταμεσονύχτιο.
Έβαλα Best. Η καλύτερη μουσική γι’αυτή την ώρα.
Στριφογυρίζεις στο κρεβάτι. Σε χτύπησε στομαχική ίωση και χορεύεις μέσα σου. Σε ρώτησα πριν κάτι ώρες αν θες να κοιμηθώ στο σαλόνι. Για να ηρεμήσεις. Να είσαι πιο άνετα. Μου απάντησες: ποτέ!
Γαμώτο. Θέλω να ξαναρίξω τη φωνή μου στο μικρόφωνο. Όχι σαν τραγουδίστρια, πια. Σα φωνή. Του σύμπαντος. Απλά.
Είναι κανείς εδώ μέσα?
Πηγή εικόνας: myist.deviantart.com
Και γιατί δε ξύπναγες τον άντρα που κοιμόταν (φαντάζομαι) δίπλα σου;
Γιατί έχουμε μπει σε δύο διαφορετικούς κόσμους, φλού-φλη. Και γιατί δε μου φταίει σε τίποτα. Ακόμη κι αν τελικά φταίει.