Amnesia
demon April 18th, 2008
drops OR teardrops?
(Πηγή εικόνας: www.blueyze.us)
σταγόνες ή δάκρυα;
Είμαι ξαπλωμένη στο πάτωμα και προσπαθώ να θυμηθώ.
Γιατί τσακωθήκαμε, τι μου λείπει, τι ξεστόμισες πάλι.
Και κοίτα που δε θυμάμαι!
Εκπληκτικό.
Μέχρι πριν δυο ώρες ήμουνα όμοια ο Βεζούζιος, χωρίς τις πιτσίλες.
Και τώρα…
Το τίποτα, το απαθές τίποτα. Ένα κενό που αναπνέει τόσο αργά, σιγανά, σχεδόν από μέσα του τα λέει τα λόγια της ανάσας.
Κοιτάζω τη σπείρα και δεν μπορώ να βρω μήτε αρχή μήτε τέλος.
Ζαλίστηκα. Και δεν είναι από το gin Bombay που κατεβάζω εδώ και 2 ώρες.
Κύκλους κάνει η σκέψη, το παρελθόν, η καρδιά μου. Που δεν της τελειώνουν ποτέ οι τελίτσες, τα βελάκια, οι αγκαλιές.
Και κράτα μια αγκαλιά για το τρία. Στείλ΄τη μου στο αερόστατο. Εκείνο κει, το γεμάτο πράσινα και μπλε μάτια. Να βλέπουν κάτω να θυμούνται γιατί έφυγαν. Γιατί εγώ ξέχασα…
Πηγή εικόνας: isola-di-rifiuti.blogspot.com
Σαν να κοιτάω στον καθρέφτη. Καιρό πριν…
Περίεργο παιχνίδι η ζωή στ’ αλήθεια. Τι να λέει….
αυτά τα μάτια μπορούν όμως να κοιτούν και ψηλά…
Φιλιά βρόχινα…
Από τα πλέον οξύμωρα, Συβίλλα! Καλημέρες Σαββατιάτικες.
Ω ναι. Συνήθως ψηλά κοιτούν, γιατί το κεφάλι, στο οποίο είναι στερεωμένα, κοιτά κι αυτό προς τα πάνω. Γι’αυτό και ονειρεύονται τόσο. Γι’αυτό και είναι ευαίσθητα τόσο… Φιλιά Νεράιδα μου.
μάλλον έγινε η συζήτηση.. μάλλον έγινε η έκρηξη αν κατάλαβα καλά από την απάντησή σου στην προηγούμενη ανάρτηση…
Αυτό το αγοράκι, μπορεί να είναι και άντρας… μήπως ακόμα δεν το έχεις ανακαλύψει; Μήπως είναι σαν την πεταλούδα που ακόμη δεν έχει βγει από το κουκούλι της;
Νομίζω πως θα ήταν ό,τι καλύτερο να κάνετε μια συζήτηση όταν θα έχετε και οι δυό σας ηρεμήσει. Θα δεις και θα καταλάβει πως όλα θα τα βλέπετε αύριο από διαφορετική οπτική γωνία.
Δώσε του να καταλάβει τα “θέλω” σου και άφησέ τον να σου πει τα δικά του…
Καταλάβαιτε ο ένας τον άλλον.. είναι το πρώτο και βασικότερο βήμα…
Σε φιλώ. Καλό σου βραδάκι..
))
Να δεις που κι εγω το παθαινω…
Τσακωνομαστε…
Κραταω μουτρα…
κι επειτα δε θυμαμαι…
και δακριζω που δε θυμαμαι.
Kalynama, δε θέλω να γίνω κυνική και μηδενιστική σαν τον άντρα. Αν είναι άντρας κι όχι αγοράκι; Από το πόσο υπεύθυνα και ώριμα φέρεται δε θα κριθεί αυτό; Παράδειγμα: “για μένα είναι σημαντική η επέτειος” -”για μένα δεν είναι”, “θα ήθελα να το θυμάσαι”, -”χάσιμο χρόνου και ενέργειας”!
Για να κάνεις καν την προσπάθεια να καταλάβεις, πρέπει να σε νοιάζει ο άλλος αλλά και να έχεις τη διάθεση, αντοχή, χρόνο, να μπεις στη διαδικασία να ασχοληθείς. Τα βλέπεις τα πράγματα όπως εγώ. Κι όμως, με τον συγκεκριμένο άντρα, που ναι, είναι παιδί, πολλά μου ανατράπηκαν: δεν έχει καμία διάθεση να αρχίσει να μιλάει, ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ τι αιστάνεται!!! Κι εδώ τραβά μια γραμμή, κι εδώ σταματούν πολλά.
Δακρύζεις που δε θυμάσαι, αγγελάκι. Γιατί είναι σα να σε απατά ο ίδιος σου ο εαυτός, που πρόλαβε να ξεχάσει!
Ψέματα…?
Καθόλου, θαρρώ.