Το γραμματόσημο της φιλίας
demon February 22nd, 2008
Με ρώτησες περί φιλίας. Τι κείμενο να σου δώσω;
Θέλησες να μάθεις, αν πιστεύω πως μια γυναίκα κι ένας άντρας μπορούν να κοιταχτούν βαστώντας φιλικά ρόδα. Ναι, το πιστεύω. Επειδή το ΄χω ζήσει, όχι επειδή το φιλοσόφησα. Διότι αν το αντιμετωπίσω θεωρητικά, όχι, δε θα ‘πρεπε να γίνεται. Τι σημασία έχει λοιπόν;
Μια ζωή είχα φίλους άντρες. Μόνο άντρες. Με αυτούς συνεννοούμαι. Με αυτούς ταιριάζει το χνώτο μου κι ο τρόπος που αντιδρώ. Ο τρόπος σκέψης μου είναι ανάμεικτος. Αλλιώς θα ‘ταν πολύ απλοϊκός και λιγότερο ευφυής… Όχι πως δε θα ‘θελα μια γυναίκα κολλητή, τώρα. Που να μπορώ να της τα πρήζω για γκόμενους με κουβέντες τύπου “…και ξέρεις τι μου ‘πε;”… Θα ‘θελα αλλά δε βγαίνει. Όλες οι γυναίκες από τα 20 μου και μετά, σε κάποια φάση έκαναν πίσω. Πολύ γρήγορα.
Οπότε, εμπειρικά, δεν πιστεύω στις φιλίες των γυναικών. Πολλή ζήλεια βρε παιδί μου. Ίσως επειδή μπορεί να σε νιώσει μια γυναίκα, μπορεί να σε κατανοήσει, να μπορεί και να το “ζήσει” το παραμύθι. Up close. Α, επίσης παρουσιάζουν επιδερμικότητα στη φιλία. Δίνει ασφάλεια αυτό; Ποιος ξέρει.
Άλλο. Δεν πιστεύω με τίποτα ότι βαθιές φιλίες είναι αυτές που έχουν ριζώσει. Που κρατάνε από το… νηπιαγωγείο. Τις χλευάζω τούτες τις σχέσεις. Δεν τις ζηλεύω. Κάπου το ΄γραψα πρόσφατα αυτό. Σε κάποιο comment. Με τι μυαλό ή καρδιά έπιασες φιλίες μωρέ τότε; Στον ενθουσιασμό κι επειδή όταν είσαι 5 πρέπει να ‘χεις φίλες, κάνατε ζευγάρι. Πήγες στο πάρτι της, της πήγες δώρο επειδή η μαμά σου το αγόρασε, μίλησες μαζί της με τις ώρες στο τηλέφωνο. Κι αν ήσουν και βατός άνθρωπος, χωρίς ανησυχίες και πολλές-πολλές απαιτήσεις, κρατήσατε άντε και μέχρι το Λύκειο. Αυτές τις φιλίες τις διάλεξες; Μπα!
Τη φιλία τη διαλέγεις και τη χτίζεις πραγματικά, όταν έχεις το μυαλό και τη γνώση να το πράξεις. Στο νηπιαγωγείο ήσασταν επειδή ήταν φίλες οι μαμάδες σας ή μένατε κοντά. Στο δημοτικό, επειδή η μαμά της σε πήγαινε σχολείο. Στο γυμνάσιο επειδή έγινε η διπλανή σου. Στο Λύκειο επειδή έμεινε διπλανή σου και πιάσατε γκόμενους δυο φίλους. Στο πανεπιστήμιο επειδή καπνίσατε παρέα κι έχετε ίδια οικολογική συνείδηση. Και μετά; Αυτό είναι λόγος φιλίας; Άσε ρε…
Θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο όταν ένας άνθρωπος αλλάζει, μαζί και οι ανάγκες του, να κουβαλά εφ’όρου ζωής και τους ίδιους φίλους. Θέμα τύχης είναι τούτο: το να σου ‘πεσαν άτομα σε αυτή τη ζωή, που να ‘ναι βιωματικά, κοντά σε σένα.
Φυσικά, χωρίς φίλους οι περισσότεροι θα ‘ταν δυστυχείς. Ποιος αντέχει τον εαυτό του; Τη βουβαμάρα; Το να πρέπει να αυτοθεραπευτεί;;;
Εγώ, πάντως, συνηθίζω, όταν ξυπνά η ψυχή μου, να κάνω ένα γερό ξεσκαρτάρισμα. Να διώχνω για πάντα από κοντά μου ανθρώπους που ‘πεσαν στη ζωή μου, όπως τ’αστέρια. Από το… πουθενά!
(Πηγή εικόνας: news.deviantart.com)
[Αν θέλει κάποιος να πάρει το λόγο και να γράψει τα πιστεύω του περί φιλίας, αν υπάρχουν, όλος δικός σου! Δε νομίζω όμως ότι υπάρχουν “πιστεύω”. Όπως του ΄λαχε του καθενός ο εαυτός και οι φιλίες, με δεδομένο αυτό θα κρίνει κι αυτά θα υποστηρίξει…]
