Μια κηδεία μέσα μου

demon January 9th, 2008

Σήμερα θάβω κάτι. Κάτι έχασα. Κάτι άφησα να φύγει. Με κάτι κουράστηκα και παραιτήθηκα.

Σήμερα οργάνωσα τον ύπνο μου. Τον έφερα στη μέρα μου, στο φως. Τον έντυσα με λευκά χρώματα και τον άφησα να μπει στο χρόνο μου.

Σήμερα η καρδιά μου σε κατάβρεξε με μαύρο μελάνι, αφού σ’είδε να φτύνεις νερό στις σκέψεις μου. Να τις βουλιάζεις.

Σήμερα κάνω κηδεία σε σένα και μένα.

~

Σου ‘χει τύχει να παίξεις με το χρόνο της καρδιάς;

Τι είναι τούτο;

Νομίζω πως η καρδιά μου, η καρδιά σου, έχει μέγεθος, βάθος, μια ραμμένη τσέπη που χωρά χρόνο.

Όταν με στολίζεις με ευτυχία, ο χρόνος της καρδιάς διογκώνεται.

Κι όταν μου κλέβεις το δικαίωμα να είμαι καλά, τρυπάς με λεξούλες την υφασμάτινη τσέπη.

Κι η άμμος από την πλαστική κλεψύδρα κυλά, κυλά και κατρακυλά.

Ε, σήμερα έφερες μαύρα τριαντάφυλλα στο χρόνο μου.

Έφερες θεατές και εξέδρα.

Μοίρασες πασατέμπο και μαλλί της γριάς.

Και κάθισες όλος πάνω στην βαλβίδα του χρόνου της καρδιάς μου.

Να την πάρεις όλη μαζί σου. Να της αφαιρέσεις το χρόνο της.

Μια κηδεία μέσα μου. Το τίποτα, ο ύπνος.

~

Μ’άφησες και δε με κράτησες.

Με βάρυνες.

Μου φόρεσες όλα τα υφάσματα του χρόνου και με έσπρωξες στα αμπάρια των τόπων.

Πηγή εικόνας: wiggler.gr

Είσαι εδώ;

demon December 1st, 2007

Άλλο ένα απόγευμα. Σάββατο πια. Έφυγαν οι καθημερινές μέρες, κύλησαν στον πάτο της κλεψύδρας. Θα ξανανεβούν στην επιφάνεια όταν ανατείλει η Δευτέρα και το χέρι αναποδογυρίσει τον αμμο-χρονομετρητή.

Μόλις έφτιαξα τσάι. Έριξα μέσα φρούτα του δάσους, μπας και με ξυπνήσουν οι γλυκερές, μεστές τους γεύσεις. Δεν ήθελα βοτάνια, δεν ήθελα καραμέλες και κανέλες. Ντυμένη με φόρμες και φούτερ, αθλητικά και χοντρές κάλτσες λες και θα βγω τώρα δα να τρέξω μίνι μαραθώνιο, κόβω βόλτες κι επιτηρώ το σπίτι. Εντάξει, καθαρούτσικο είναι. Ας ανοίξω τις βαριές μπλε κουρτίνες να μπει μέσα το απόγευμα. Να προλάβω λίγο φως.

Μπαίνω στο μπάνιο. Κοιτάζομαι στον μακρόστενο καθρέφτη. Εγώ είμαι αυτή; Μα τι έκανες στα μαλλιά σου; Τα άφησα να κοιμηθούν ίσως; Κοίτα δε θ’ανοίξω διάλογο μαζί σου. Είναι απόγευμα ακόμη και δεν έχω δυνάμεις για μακροβούτια. Ενόχλησέ με ξανά τα ξημερώματα. Τότε θα σε έχω ξεχάσει πλήρως!

Κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου. Τραβιέμαι κοντά του. Κοιτάζω το γράμμα. Είναι τόσο αλλόκοτο. Ποιος να μου κάνει πλάκα άραγε; Ποιος μου το άφησε κάτω από την πόρτα; Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να το ανοίξω. Γιατί μετά θα “κολλήσω” άγρια. Θα εθιστώ στο περιεχόμενο και τη γραφή του. Στο πρόσωπο που θα δω μέσα του.

Σηκώνομαι κι ανοίγω την μπαλκονόπορτα. Βγαίνω έξω. Ψόφος. Πλάκα-πλάκα, μήπως να πάω να τρέξω; Μήπως να ανέβω Λυκαβηττό και με μεγάλες ρουφηξιές ν’αφανίσω την πόλη; Βαριέμαι. Και μου τη σπάει όταν συμβαίνει αυτό. Για την ακρίβεια το σιχαίνομαι. Εγώ ποτέ δε βαριέμαι! Είναι αρχή μου. Όσο μπορεί να ‘ναι…

Πιάνω το στιλό κι ανοίγω το ημερολόγιό μου. Κοιτάζω και φυλλομετρώ. Πολλές άδειες σελίδες γαμώτο. Μα που ήμουν; Γιατί με αμέλησα; Τελευταία φορά έγραψα τον Αύγουστο; Τι;

Ξαναγγίζω το γράμμα. Τοποθετώ το χέρι μου πάνω στην επιφάνειά του και προσπαθώ να αιστανθώ, να “δω” μέσα του. Μπα. Χάνω τις δυνάμεις μου. Αρπάζω αιμοβόρικα το κοπίδι και το χώνω στη σαλιωμένη γλώσσα του φακέλου. Με μια κίνηση απ’άκρη σ’άκρη γυμνώνω το περιεχόμενο.

…           Μα αυτή είμαι εγώ!

Χύμα ερωτόσφαιρα

demon November 11th, 2007

Ρε μωρό, θα ασχοληθείς μαζί μου;

Τι θες;

Μπορείς να μου ανυψώσεις το ηθικό;

Έχεις ωραίο κώλο.

Άμα με πιάσει η παράνοιά μου, έλα και κόλλησέ με βίαια πάνω σου. Άρπαξέ μου τα χέρια, δέσε μου τα πίσω και ξεκίνα να γλύφεις το λαιμό μου. Ράισέ με ολόκληρη και κλέψε τις ανάσες και τους σπασμούς που κάνει το σώμα μου. Χύσε πάνω μου το κρασί και φτιάξε σχέδια με τα δάχτυλά σου.

Αναποδογύρισέ με σαν κλεψύδρα και παίξε με τα μαλλιά μου. Φτιάξε μπούκλες και κάλυψε τους ώμους μου. Ρούφηξε την πλάτη μου και σφίξε τα πόδια μου γύρω σου, σαν πλεξούδες.

Ο απόλυτος έρωτας… χέρια πιασμένα σε τέλεια ακινησία, πόδια μπλεγμένα το ένα μέσα στο άλλο, οι ρώγες να αγγίζουν το στήθος κι ο λαιμός να τεντώνεται λίγο πριν τον οργασμό. Ένα τεράστιο σπίρτο έτοιμο να τυλίξει τις φλέβες και τη διέγερση του ΤΩΡΑ.

Κάνε κυκλικές κινήσεις με το ραβδί σου και τρέλανε τους πόρους στην πλάτη μου. Ερέθισέ με και κάνε τη φωνή μου ηδονή. Άσε με να βγω από μέσα μου και να αιωρηθώ καθισμένη πάνω σου…

Δε θα μ’αφήσεις ποτέ;

Τσου.

Γιατί;

Γιατί είσαι ωραίο γκομενάκι, μωρό μου.

Χύμα ερωτόσφαιρα, στην πράξη τελείως προσωπική, που, μόνο να περιγράψεις τα καρέ της μπορείς.  

                                                                                                                                                           

Πηγή: www.blogovanje.com