Με διώχνεις. Τουλάχιστον κοίταξέ με!
demon February 23rd, 2008
Τους τελευταίους δύο μήνες δεν έχουμε σχέση.
Απλώς κοιμόμαστε μαζί τα βράδια, ξυπνάμε δίπλα-δίπλα τυχαία, τρώμε που και που μαζί και ξεκαβλώνουμε επίσης παρέα.
Δεν μπορώ άλλο. Όχι, μπορώ! Είμαι ανθεκτικό πλάσμα.
ΔΕ ΘΕΛΩ!!!
Πάρε μια απόφαση και θα τη σεβαστώ. Θες να χωρίσουμε και να ξαναπαλέψουμε μετά από μήνες; Θες να τελειώσουμε εδώ αυτό που τόσο αλλόκοτα, σαρκικά και κεραυνοβόλα ξεκίνησε; Θες να προσπαθήσουμε;
Πάρε μια απόφαση. Ό,τι κι αν αποφασίσεις θα το σεβαστώ. Μόνο αντιμετώπισέ με!!!
{Εξαφανίστηκα για ένα εικοσάλεπτο στο μπάνιο. Λούστηκα. Κι όπως βγήκα φουριόζα με την κόκκινη πετσέτα γύρω από τα νωπά μου μαλλιά, βρήκα πάνω στο μαξιλάρι μου τρία τριαντάφυλλα. Λευκά. Ένα για κάθε μήνα που ξέχασες να μας ευχηθείς, μου είπες.}
Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Έχω απέναντί μου τρία ολόφρεσκα ρόδα, που μου τα προσέφερε ο άνθρωπος που αγαπώ βαθιά. Έχω το gin στο δεξί μου χέρι. Είμαι καθαρή και μυρίζω υπέροχα λευκά. Ισορροπώ πάνω στη γραμμή του κοκκινωπού ορίζοντα που σχηματίζουν τα κεριά μου. Μου μαγειρεύεις εξαιρετικά λαζάνια. Γιούπι, πεινάω! Και ξέρω πως αργότερα θα μπεις μέσα μου και θα με αφήσεις μετά από καιρό, να μπω κι εγώ. Και θα κοιταζόμαστε. Αλλά δε θα δακρύσουμε αυτή τη φορά.
Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω; Αφού έχω καρφιτσωμένη πάνω μου την κάρτα σου που γράφει: «Σ’αγαπώ για πάντα»!
Για να μην το ξεχνάω………………………………………..
Πηγή εικόνας: www.houstonphoto.com
Με άγγιξες.
Μπήκες στο RSS mου.
Δε βγαίνεις από κει τώρα!!!
Με κλείδωσες ε; Άντε καλά…
*
καμμιά φορά, οταν τελειώνει η γοητεία της σάρκας κι αρχίζει εκεινη του μυαλου, βιώνουμε ξέρεις ενα κενο… ενα χασιμο… εκει ή φεύγουμε, η δοκιμάζουμε τη νέα γευση… Αμα μας βγει πολυ ανοστη η πολυ γλυκανάλατη, την κάνουμε με ελαφρα… τη δοκιμάζουμε πάντως…
Συνειδητή γοητεία της ψυχής στην περίπτωσή του. Κοίτα όμως που η αγάπη και το πολύ “θέλω” μπορεί και να μην αρκεί… γαμώτο. Γίνεται; Πως είναι δυνατόν;
Demin υπεροχο…:)
Εχεις “ερωτική πένα” και παντα αληθινη..μια γλυκια καλησπέρα!
Καλησπέρες ολίγον τι πικραμένες και τελείως αναποφάσιστες, μαγεία.
Το πικραμενες κανει μπαμ..οταν μπαινει η αμφιβολια προβληματιζεσαι..κατι φταιει αλλα τι?αν δεν ειναι φευγαλεο το συναισθημα δοκιμαζεις..προσπαθειες παυσης του κενου..μπορει να το σωσεις μπορει και οχι..αλλα σε εσενα βλεπω την διαθεση να το παλεψεις..την αμφιβολια του αλλου ομως δε μπορουμε να την κουμανταρουμε..ειδικα οταν μας μπερδευει και αλλα λενε οι πραξεις αλλα η διαισθηση μας..πιστευω στην διαισθηση οπως και στο οτι ο χρονος που δινουμε στον αλλον να σκεφτει ή και να νοιωσει πως μας χανει και στον εαυτο μας ταυτοχρονα να δουμε την δυναμη των συναισθηματων μας ειναι σωτηριος..εσυ ξερεις!Τα φιλια μου…
άλλα λένε οι πράξεις άλλα τα λόγια. Του είπα να μην ξαναμιλήσει. lol
επίσης του είπα ότι αν δε με έκαιγε, δε θα τον κάρφωνα στον τοίχο να του πω ότι είναι απών. Απλώς θα τον… αποχαιρετούσα αθόρυβα. Ή θα τον κεράτωνα. Ένα από τα δύο.
φιλιά καθησυχαστικά για τώρα.