Archive for November 20th, 2008

Ένα μικρό πανηγύρι πρώτων υλών

demon November 20th, 2008

Χτες πήγα πρώτη φορά στη ζωή μου σε λαϊκή αγορά. Wow.

Στην αρχή με είχε πιάσει μια περίεργη αμηχανία, του στιλ: εγώ τι κάνω «εδώ μέσα»;! Γιαγιάδες με ογκώδη καρότσια, από αυτά τα παμπάλαια με τα ροδάκια που τρίζουν και τα ραφάκια, αλλοδαποί κάθε εθνικότητας που έσουρναν ξωπίσω τους κουτσούβελα και συζύγους για το κουβάλημα της σακούλας, αποστεωμένοι κύριοι μιας κάποιας ηλικίας με τις απαιτήσεις της κυράς γραμμένες στο χαρτάκι και κάπου εκεί… εμείς, εσύ κι εγώ, χωρίς καροτσάκι, χαρτάκι ή φτωχούς συγγενείς, να προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη.

Με το που στρίψαμε τον κάθετο δρόμο και βρεθήκαμε στην αρχή της λαϊκής, κοιταχτήκαμε, πήραμε μια πολύ βαθιά ανάσα, δώσαμε τα χέρια και αφήσαμε όλο αυτό το ανθρώπινο μονοπάτι να μας ρουφήξει.

Προσπάθησα να γίνω ένα με το μπούγιο τριγύρω μου, αλλά ήταν αδύνατον. Φωνές από τους πάγκους: «Κυρία, έλα εδώ να σε κεράσω!», «Κυρία, γλυκά κάστανα. Έλα, Σου λέω είναι γλυκά, δε θα το μετανιώσεις». Μα εγώ θέλω να τα ψήσω! Και ξαφνικά με έπιασε νευρικό γέλιο. Κοιτούσα τον άντρα κι απλώς έδειχνα τριγύρω μου. Όλες αυτές τις ολόφρεσκες πρώτες ύλες, τα ξύλινα ταμπελάκια, τις γραμμένες με κιμωλία τιμές, τα μάτια των ανθρώπων και τις καλύτερες δημόσιες σχέσεις που έχω δει στη ζωή μου!

Αβγά ημέρας 14 λεπτά το ένα!!! Πατάτες από το Νευροκόπι, 2 ευρώ τα 5 κιλά!!!

Είμαστε ηλίθιοι, γύρισα και του είπα. Ηλίθιοι, το ξέρεις;;; Τόσο καιρό ψωνίζουμε από τον Βασιλόπουλο, τον Μαρινόπουλο και το κάθε μάρκετ-αλυσίδα φρούτα και λαχανικά και ψάχνουμε το πιο φρέσκο, το λιγότερο ραντισμένο, το πιο φτηνό. Γιατί ντρεπόμασταν να έρθουμε στη λαϊκή. Να δούμε τι είναι αυτό;! Ε λοιπόν ξέρεις τι; Θα σου πάρω κι εσένα ένα καροτσάκι με γυαλιστερά ραφάκια, να ερχόμαστε εδώ, να φορτώνουμε τις σακούλες με τα καλούδια, να στηρίζουμε τη γη και τους ανθρώπους της. Του το είπα του άντρα αυτό και κείνη την ώρα περνούσε ένα παλικαράκι με το δικό του καρότσι. Με κοίταξε και χαμογέλασε φαρδιά-πλατιά.

«Φίλος, βάλε ό,τι θες», είπε με φοβερή άνεση ο άντρας σε έναν τύπο που πουλούσε ντομάτες. Είχαμε ξεπεράσει και οι δύο το αρχικό σοκ-τρακ-ντροπή.

Πρωτάρα είμαι, ναι. Αγόρασα χόρτα που ούτε που τα ήξερα. Τέσσερις ώρες μου πήρε να τα καθαρίσω, να τα πλύνω, να τα βράσω να φύγει η πικράδα, να τα τηγανίσω, να τα φουρνίσω με γιαούρτι και μυρωδικά πάνω σε φύλλο.

Λάπαθα, άγρια χόρτα, Πράσο,  Ζοχούς, Σπανάκι… Έκανα την πρώτη μου χορτόπιτα και ήταν γαμάτη! Και λαϊκή, θα ξαναπάω. ΑΜΕ @

Πηγή εικόνας: www.awesomealmonds.com