First time to Maiden, eh?
demon August 3rd, 2008
Πήγα! ΠΗΓΑ!!! Ω ναι… Ήμουν εκεί. Μαλακάσα. Σάββατο βράδυ. Iron MAIDEN…………………………………………………………………………….
Τελείως καβλωμένη, τελείως ενθουσιασμένη, τελείως μέσα στα νερά μου, τελείως συντονισμένη με το μουσικό σύμπαν.
Η ταλαιπωρία και τα αρνητικά μπορούν να περιμένουν. Θα σου τα πω μετά. Για τώρα, πάρε:
5.000 δεν είμασταν ή παραπάνω τελικά; Μια εντυπωσιακότατη σκηνή –για τα ελληνικά δεδομένα-, εκπληκτικά και τεράστια σκηνικά μέχρι και η μασκότ του γκρουπ, ο Eddie σε cyborg έκδοση (ρομπότ εν κινήσει), αλλά και η γνωστή θεόρατη μούμια να κουνά πέρα-δώθε τα χέρια, εκπληκτικά φώτα, πολύ-πολύ καλός ήχος κι ένα κοινό, που νομίζω ότι ήταν από τα καλύτερα ever στην Ελλάδα. Αν και, λίγο χαμηλά δεν ήταν η ένταση;
Τι παίξαν οι θεοί, έστω για 1 ½ ώρα;
666 (number of the beast), run to the hills (το αγαπημένο μου από Maiden), Moonchild, Fear of the Dark, Aces high, 2 minutes to midnight, rime of the ancient mariner, hallowed be thy name, trooper, wasted years, iron maiden…
Άντε, ας παραθέσω και τα παράπονά μου, για να μη χαλάσω τη σαντιγί. Πρώτον, ταλαιπωρία στο πήγαινε, μια και ψάχναμε να αφήσουμε τη μηχανή όσο το δυνατόν πιο κοντά, χωρίς όμως κανείς να μας λέει με ακρίβεια πού είναι η κεντρική είσοδος. Ή αν μπορούμε/μας συμφέρει, να την αφήσουμε και τόσο κοντά.
Η φαλτσαδούρα και τελείως αδιάφορη, μουσικά, κόρη του Steve Harris είχε μάλλον stage fried γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το γιατί εμφανίστηκε κατά τις 20:30! Οι πόρτες άνοιγαν στις 17:30, εμείς πήγαμε 18:30 που σημαίνει ότι περιμέναμε μπροστά από τη σκηνή 2 ολόκληρες ωρίτσες… Είχε πλάκα που με τη βαριά αγγλική της προφορά, έλεγε διάφορα χαριτωμένα του τύπου: «Come on fuckin’ Athens, raise your fuckin’ hands, the next fuckin’ song, whether you like it or not is fuckin’ called….”. Πολύ μαγκιά σου λέω. Όπου με το που μας παροτρύνει να σηκώσουμε χεράκια, σηκώνω κι εγώ πολύ επιδεικτικά, όμως, κωλοδάχτυλο. Γέλασε η παρέα. Ξεχαστήκαμε από την Κακοφωνίξ, το πραγματικά κακό της γκρουπάκι και τα τελείως 80’s τραγουδάκια, που θύμιζαν κάτι μεταξύ Joan Jett (and the Blackhearts) και Bangles.
Ο captain Brucie βγήκε 21:40 περίπου κι έπαιξαν μέχρι τις 23:30 με τη γνωστή αδρεναλίνη! Γιατί όμως μόνο τόσο ρε παιδιά;
Όσο για την επιστροφή, είχαμε παρκάρει το Fazerάκι ακριβώς έξω από την είσοδο, με αποτέλεσμα οι διάφοροι πλανόδιοι με «βρώμικα» και παγωμένες μπύρες να έχουν κρύψει τη μηχανή. Και φυσικά, που να περάσουμε μέσα από 5.000 κόσμου, που ερχόταν από πίσω και ξεχυνόταν στο δρόμο.
Σκάω. Ακόμη τραγουδάω μελωδικές γραμμές, λόγια και φέρνω στο νου πώς κουνιόμουν σαν το shaker, σαν ελατήριο, πάνω-κάτω για τόση ώρα. Κεφάλι, κούνημα, διαβολοχεράκι, applause! Φυσικά και σήμερα έχουν την τιμητική τους τα παλιά τραγούδια των Maiden, που παίζουν στο full από το πρωί.
YES YES. Somewhere back in time, World Tour 2008. Been there.
Σούπερ ήταν. Ήμουν εκεί, τ’ακούς; ΤΟ ΈΖΗΣΑ ΚΑΙ AΥΤΟοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοο
