Κρύο φιλί
demon March 27th, 2008
(Πηγή εικόνας: www.basehead.org)
Ήθελα να γράψω για σχέσεις – πάλι- ή για σκέψεις. Αναρωτιόμουν αν έπρεπε να γράψω για φιλίες ή μοιχείες! Και κάπου στο δρόμο είπα να τα αφήσω όλα κι απλώς να χυθώ στο «χαρτί».
Μίλαγα με μια καλή φίλη χτες στο τηλέφωνο. Μια καινούργια φίλη, περίεργη ίσως –μα μη με ρωτήσεις γιατί είσαι περίεργη-, αλλά ευαίσθητη μάλλον όσο εγώ. Ανακάλυψα θησαυρό! Ανακάλυψα πού σκαλώνει το πράγμα με τον άντρα, της είπα περιχαρής. Και είναι κάτι που δε διορθώνεται.
Είναι κάτι που… έτσι είναι ο άλλος και ούτε να του προκαλέσεις μπορείς την αλλαγή ούτε και να τον πιέσεις.
Με θεωρεί δεδομένη! Ναι. Δεν είναι ότι θεωρεί εμένα, ακριβώς, δεδομένη. Αλλά την παρουσία μου στη σχέση, δίπλα του, την ύπαρξή μου εκεί.
Και κάπως έτσι ανακάλυψα και γιατί εγώ κατορθώνω να κρατήσω ζωντανό τον έρωτα και το ενδιαφέρον του άλλου. Γιατί απλούστατα δεν τον θεωρώ διόλου δεδομένο. Ούτε καν ότι θα ξαπλώσω το βράδυ δίπλα του και το επόμενο πρωινό θα ανοίξω τα μάτια μου και θα τον δω.
Και κάθε μέρα, κάνω πράγματα μικρά ή μικρότερα για να διεκδικήσω τον άλλο και να τον κερδίσω.
Αυτό συμβαίνει κι αυτό γίνεται.
Ο άντρας για κάποιο μυστήριο λόγο κι ενώ έχω φύγει, έχω πείσει, έχω αποδείξει ότι είμαι ατίθασο πλάσμα, έχει φορέσει τα γυαλιά της καθημερινότητας κι αφού έχουμε «κλειδωθεί» ως ζευγάρι και με βλέπει δίπλα του καθημερινά στο γραφείο, στο σαλόνι, στο κρεβάτι, στις βόλτες, στο περπάτημα, δεν ανησυχεί πια τόσο. Όχι μη με χάσει, αλλά μήπως εξαϋλωθώ. Ξέρει ότι μπορεί να φύγω. Εκείνο που δε φοβάται είναι μήπως δεν είμαι εκεί! Το μυαλό του μπλοκάρει έξω αυτή τη σκηνή!
Ναι, με πειράζει, με εκνευρίζει και ξέρω ότι δεν αλλάζει αυτό. Γιατί έτσι είναι.
Ξέρεις τι άλλο; Πάω να κάνω ένα τσάι. Θα σου πω μετά.
