Απόγονος του εαυτού σου
demon January 29th, 2008
Διάλεξες από τα ασβεστωμένα σκαλοπάτια μια παραδοσιακή στάμνα με ρόδακες, και τη γέμισες προσεκτικά μέχρι επάνω. Τη φούσκωσες δάκρυα, αμαρτίες και μεταμέλειες… Αμέλειες.
Αφού ροκάνισες το φαγωμένο κομμάτι ξύλου, προσπάθησες να το σπάσεις, να τ’ανοίξεις στα δυο και γρήγορα βαρέθηκες κι αποφάσεις να το πνίξεις, σαν πείραμα, μες το νερό. Σ’αυτή τη λύση κατέφυγες… Έφυγες.
Όλο το βράδυ, κοιτούσες ένα πάτωμα ίδιο με το χτες και το αύριο. Χωρίς πίστη, συνέπεια και απόλυτα συνειδητοποιημένη αγάπη, απαίτησες κουνώντας τα χέρια στον πηχτό αέρα, αναπόκριση… Απόκριση καμιά όμως.
Κι αφού είδες όλες τις πεταλούδες στο δωμάτιο να γκρεμοτσακίζονται, να διαλύονται και να σκάνε σαν παιχνιδιάρικες, νεκρές φυσαλίδες, είπες να κοιτάξεις, να σκεφτείς, να ονειρευτείς. Να δεις πού είσαι αλλά κυρίως πώς θα είσαι.
Απόγονος του εαυτού σου.
Κι έτσι, έπιασες και με τα δυο τα χέρια το πήλινο, βαρύ σταμνί και το έχυσες μπροστά στα πόδια μου. Έστρωσες το νερό και τα δάκρυα, τη συγνώμη και τα μάτια, την τύψη και τις ανοησίες, δικαιολογίες, ασυναρτησίες.
Κι εγώ είμαι ακόμη εδώ. Μόνο που από σήμερα, φορώ ένα ακτινωτό πλάσμα, ένα φως στο μέτωπό μου. Για να βλέπω πιο ψηλά και πιο χαμηλά. Για να διώχνω τις σκιές και τα κατακάθια. Και για να μπορώ να κάνω μακροβούτια μέσα στην άμμο του βυθού και τ’ουρανού.
Πηγή εικόνας: www.eso-garden.com