Archive for January 25th, 2008

ΠΑΡΕ ΜΕ

January 25th, 2008

Γλιστράς κάτω από το πάπλωμα. Με κοιτάς και προσπαθείς να με ψυχολογήσεις. Έφυγα πριν χωρίς να πω τίποτα. Παράξενο.

Βάζεις τον δείκτη σου πάνω στη μύτη μου και τον σέρνεις γύρω από τις καμπύλες της. Σταματάς απότομα όταν φτάνεις στο λακάκι πάνω από τα χείλη μου. Έχω ανοίξει τα μάτια μου και σε αγριοκοιτάζω.

Ακουμπάς το αριστερό σου χέρι στους κροτάφους μου, στο μέτωπο, στις ρυτιδούλες μου κι αρχίζεις με κυκλικές κινήσεις να με ηρεμείς. Να μου μιλάς μέσα από την κίνησή σου.

Με βλέπεις να μισοκλείνω τα μάτια. Παίρνεις τα δυο μου χέρια, όπως είσαι αντικριστά, και τα χώνεις μες τα δικά σου.

Σχηματίζουμε μια πεταλούδα, ένα φτερούγισμα, ένα Χ.

Και τότε είναι που πετάγομαι και ξαναμπαίνω στο κουκούλι μου.

Σκέφτομαι…

Τι συμβαίνει όταν νιώθεις πως είσαι με κάποιον που σε βυθίζει;

Όταν μέρα παρά μέρα βλέπεις τη θλίψη να χαστουκίζει την ευτυχία;

Μένω για τη σάρκα μου;

Μένω για το άγγιγμα;

Μένω για τη βία που μπορώ να ασκήσω;

Εσύ τι θα έκανες αν ο άνθρωπος, στον οποίο αρχίζεις να πιστεύεις, σε σκότωνε; Με τις ώρες όχι με τα λεπτά. Με τους μήνες όχι με τις μέρες.

Αν γνώριζες πολύ καλά πως αυτός ο άνθρωπος θα ρουφήξει τα χρώματα από μέσα σου, κι όμως ότι μπορεί και να το αξίζει, θα έμενες;

Και να ΤΟΝ αξίζεις. Και να τον αγαπάς, επειδή σ’αγαπά.

Μένω επειδή μπορεί να χορέψει μαζί μου;

Μένω επειδή μιλά στους ύπνους μου;

Μένω επειδή γουστάρω κάθε φορά που τον πηδάω;

Το sex μέσα στον έρωτα.

Ο μαζοχισμός μέσα στο σαδισμό.

Η ισορροπία του τίποτα. Το τίποτα μέσα στα πάντα. Τα πάντα στην κάβλα που νιώθω κάθε φορά που γκαζώνω, κάθε φορά που πλαγιάζω, κάθε φορά που τραγουδάω, κάθε φορά που δακρύζω, κάθε φορά που πετάω, που μεθάω, που αγκαλιάζω, που γελάω, που χύνω… ΕΜΕΝΑ

Πηγή εικόνας: www.gbposters.com

Έχεις μελαγχολήσει, το ακούω!

January 25th, 2008

Παρατηρώ τη γάτα μου που έχει λιώσει. Σπρώχνει με το πρόσωπό της τα δάχτυλά μου που πληκτρολογούν κι απαιτεί χάδι. Την έχει πιάσει το ναζιάρικό της κι οφείλω να της δώσω σημασία και να ασχοληθώ μαζί της, μέχρι να κατέβει.

Χαμογελά με περίσσια ικανοποίηση την ώρα που της τρίβω το πηγούνι. Με κοιτά που και που, κλείνοντας αργά και ηδονικά τα καπνισμένα, κίτρινα μάτια της.

Ο άντρας δουλεύει στο pc και κάθε λίγο σταματά για να παίξει με τα δάχτυλα και τα νύχια του.

Η απέναντι έχει μπει στην κουζίνα και ψήνει καφέ μουρμουρίζοντας.

Η δίπλα έχει βάλει ελληνικά, λαϊκά, βαριά κι ασήκωτα.

Το ‘χει η μέρα; Μπήκα και διάβασα πριν από λίγο την τρελή κι αλλοπαρμένη (trelofantasmeni). Κι αυτή βαριά είναι σήμερα.

Νωχελικοί άνθρωποι που νιώθουν το ίδιο. Συγκινητικό είναι. Εκεί που νομίζεις πως είσαι μοναδικός, βρίσκεις γύρω σου όμοια κομμάτια.

Και τότε ξέρεις πως είσαι φυσιολογικός. Κάπως.

Γράφω και κάνω σήμερα του κόσμου τα ορθογραφικά λάθη. Εγώ : ) Κι εγώ βαριά κι ασήκωτη είμαι. Κι όμως έχει ήλιο έξω. Μοιάζει να έχει ζέστα.
Το μάτι μου έχει μικρύνει από το φως που σκάει πάνω στους τοίχους των σπιτιών και προσγειώνεται με ταχύτητα στην ίριδά μου.

Δεν ξέρω τι μουσική να βάλω. Αν διαλέξω κέλτικα θα αιστανθώ τώρα σαν τη Σίσσυ σε κάνα λιβάδι. Κι εγώ όμως θέλω να τρέξω τώρα κι όχι να χοροπηδήσω.

Αν πάλι βάλω ροκιές, θα ξυπνήσω το νεύρο μου, το οποίο προτιμώ να έχω ελεγχόμενο για τώρα.

Αν τζαζάρω, θα πρέπει να βγάλω από το ψυγείο το gin. Και δε λέει σκέτο, τώρα!

Άντε να επηρεάσω τις εσωτερικές μου νότες με τη βοήθεια των εξωτερικών.

Αυτό το κατάλαβα μετά από πολλά χρόνια ακρόασης.

Όλοι νομίζουμε πως ακούμε κομμάτια ανάλογα με τη διάθεσή μας. Που σημαίνει πως η διάθεσή μας επιβάλλει το τι θα ακούσουμε.

Ε λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι όταν πραγματικά έχεις παιδευτεί να ακούς, συμβαίνει το αντίθετο. Πρέπει να συμβαίνει!

Όταν κλαις, το φάντασμά σου δε σε προστάζει να κλάψεις κι άλλο. Σε προστάζει να συνέλθεις.

Όταν ταξιδεύεις στους καπνούς των τούνελ, το μέσα σου θέλει φως. Θα βάλω μπαρόκ, έκλεισε!

~

όταν το μέσα μας σκουραίνει και μελαγχολεί, απλώς μας δείχνει ότι θέλει συντροφιά και πως πρέπει να απομονωθούμε λιγάκι και να μιλήσουμε μαζί του…

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us