Archive for December 13th, 2007

Μέσα από ξύλινη ζωή

December 13th, 2007

Περνούσα από τους δρόμους κι άφηνα πίσω μου αυτοκίνητα, κτίρια, πλατείες και δεκάδες δέντρα, πετσοκομμένα, πληγωμένα, ακρωτηριασμένα. Δέντρα πεσμένα στα φαρδιά πεζοδρόμια, δέντρα που κείτονταν νεκρά, που αλλοίωναν την οπτική, που μπέρδευαν.

Ήμουνα Αγία Παρασκευή. Στη Μεσογείων και άφηνα στα δεξιά μου την κεντρική πλατεία. Αγνώριστη. Κανένας χώρος. Τίποτα που να θυμίζει εκείνη την άπλα με τα εφηβικά πιτσιρίκια να ρολάρουν πάνω-κάτω με τα skateboard τους ή τους ποδηλατάδες να ποζάρουν αφηνιασμένοι.

Ακόμη κι εσύ, που οδηγούσες, τα μπέρδεψες. “Μα που είμαστε τώρα;” με ρώτησες, σε μια διαδρομή που έχεις κάνει αμέτρητες φορές. “Αγία Παρασκευή”, σου απάντησα στεγνά. Είναι όντως αλλόκοτο, πως μπορεί κανείς να ασχημύνει κάτι τόσο… αγνό.

Μετά από κάμποση ώρα, νεύρα, κίνηση και πολλούς προβολείς να μας τυφλώνουν, φτάνουμε Κορωπί. Και κάπου εδώ άρχισε το κυνήγι. “Που είπαμε πως είναι;”. “Γιατί έχω ξανάρθει θαρρείς;”.

Ψάχναμε ένα μαγαζάκι. Ή έτσι νόμιζα. Απλοϊκά σκεπτόμενη, πίστευα πως ήρθαμε σε ένα παλαιοπωλείο με κάποιους σκοτεινούς τύπους που μαζεύουν, συλλέγουν, σκουπίζουν ό,τι αφήνουν οι άλλοι. Κι όμως, εδώ μέσα πολλά άλλαξαν, αρκετά μεταβάλλονται.

Διότι με το που μπήκα, είδα μπροστά μου με τεράστια γράμματα πάνω στο χαρτόνι, όλο το νόημα. Ήμουνα σε έναν χώρο με στιβαγμένα λογής και χρησιμότητας έπιπλα. Παλιά κυρίως. Με τον Γιάννη να “διευθύνει” τηλεφωνήματα, μεταφορές, αγορές, πωλήσεις. Και καλοσυνάτους πλην όμως γκριζαρισμένους, χαμένους νέους να είναι πρόθυμοι να γνωρίσουν κόσμο και να κουβαλήσουν απομεινάρια.

Μέρος του ΡΕΤΟ Ελλάς. Ενός κέντρου αποτοξίνωσης τοξικομανών που ιδρύθηκε πριν από 17 ή και παραπάνω χρόνια στην Ισπανία και απέκτησε και παράρτηρα στην Ελλάδα μας. Εδώ ήμουν. Και οι άνθρωποι που ήταν μπροστά μου, που κουβαλούσαν, μιλούσαν, κοιτούσαν, χαμογελούσαν ήταν μέλη αυτού του κέντρου. Άλλοι στην προσπάθεια, φαντάζομαι, κι άλλοι στην επιτυχία. Μα όλοι τους άνθρωποι. Στο μέσα. Και στο απέξω, ναι.

Κάτι πήρε το αυτί μου πως μένουν στα Καλύβια. Πάνω από 80 εθελοντές ζούνε σε έναν μεγάλο χώρο. Εθελοντές-πρώην χρήστες και νυν μαχητές, νυν ζωντανοί. Κι εδώ, κάπου στην Ηρακλέους, στο Κορωπί, είναι αυτό το κατάστημα. Αυτή η αποθήκη με έπιπλα, γραφεία, κομοδίνα, βιβλιοθήκες και κρεβάτια από ξύλο και μελαμίνη.

link για το ΡΕΤΟ: www.maranatha.gr

Η λεωφόρος των άστρων

December 13th, 2007

(Πηγή photo: commons.wikimedia.org)

Η σχέση μου με τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ήταν ανέκαθεν ιδιαίτερη. Από παιδάκι τρέχαμε με τη μητέρα μου στο δάσος της Φιλοθέης να μαζέψουμε κλαδιά. Παίρναμε ασημένιο σπρέι, βγαίναμε στον κήπο και ψεκάζαμε τα κλαριά από πάνω μέχρι κάτω. Τα αφήναμε να στεγνώσουν και μετά τα βάζαμε σε ένα τεράστιο μεταλλικό κιούπι, με στόμιο. Κι όταν τελειώναμε να ‘σου το ασημένιο δέντρο, αλλιώτικο από όλα τα άλλα. Το στολίζαμε άλλοτε με αποξηραμένα φρούτα,  ξυλάκια κανέλας και κόκκινες κορδέλες κι άλλοτε με ξύλινα, χειροποίητα στολίδια. Και το δέντρο μας δε μαδούσε, μήτε τσιμπούσαν οι βελόνες του.

Μέχρι ενός σημείου καταλαβαίνω γιατί πολλοί σπάζονται όταν διαβάζουν κείμενα “μία από τα ίδια”.

Πάνω-κάτω όσοι γράφουν αυτή την εποχή, σε ρεβεγιόν, ετοιμασίες και δώρα θα αναφερθούν. Όσοι βγουν να πάρουν αέρα, θα μιλήσουν για στολισμούς και τον ενθουσιασμό που επικρατεί στους δρόμους. Κι όσοι νιώσουν, θα μοιραστούν αυτή τη ζεστασιά που ξαφνικά ανάβει σα σπίρτο μέσα τους.

Εντάξει. Κατανοητό. Η μαζικότητα δεν ήταν ποτέ ευχάριστη. Όλοι θέλουμε να ξεχωρίζουμε και μόνο εμείς να κάνουμε κάτι, κάπως. Όπως όμως συμβαίνει με τις διακοπές του καλοκαιριού, έτσι γίνεται και με τις γιορτές του Δεκέμβρη. Αφορούν τους περισσότερους και οι περισσότεροι θα τις χαρούν, με κάποιον τρόπο.

Ποσώς με ενδιαφέρει αν θα θεωρηθεί κοινότυπη η αναφορά μου. Τρελαίνομαι για τις γιορτές που καλπάζουν και οσονούπω θα μας χαμογελάσουν. Και μακάρι πάντα να είχα, να έχω, για να δίνω πράγματα, δώρα, σκέψεις, μπόλικο συναίσθημα.

Την Πανεπιστημίου την είδα με άλλο μάτι χτες βράδυ. Πραγματικά την είδα! Λεωφόρος των άστρων. Στολισμένη με συνέπεια, απλότητα και ισορροπία. Κίτρινα αστέρια ανά 10 μέτρα, κατά μήκος της οδού μέχρι κάτω, την Ομόνοια. Και η Πανεπιστημίου έμοιαζε με ποτάμι, με μια ευχάριστη λεωφόρο. Σα να σου έλεγε “έλα κοντά, περπάτησέ με ολόκληρη, είναι ζεστά εδώ”.

Θα μου πεις όλα αυτά η Πανεπιστημίου; Ε, είναι στο πνεύμα που προανέφερα. Άρχισα κι εγώ σιγά-σιγά να τη βρίσκω με κάποιους, καλαίσθητους στολισμούς. Το Σύνταγμα, βραδάκι αργά, να μοιάζει με δάσος όπου έχουν μεγαλώσει μαβιά δέντρα. Και κάποιες γειτονιές, να επιμένουν σε εκείνους τους αμερικανόφερτους, βαρείς στολισμούς και στην τελευταία -περίπου- μόδα: τον Άγιο Βασίλη που από πέρσι προσπαθεί ματαίως να σκαρφαλώσει στο μπαλκόνι! Ελάτε να σπρώξουμε Έι ωπ…