Archive for November 25th, 2007

The spies

November 25th, 2007

Phone rings, nobody answers
Someone knocks on my door
Don’t see a soul
Where is everybody gone?

I hear sounds every night
But I can only feel the ghost that’s left behind }
It will born my dreams and color them
And then give them away to the others…

They can see my every moment
My laughs and cries, my beauty and ugliness
They keep me in boxes and grade me
They will call me when they’re ready

On my way I can only feel one track
There something bothering me on my back
Are they here again? To collect someone?
The bones they leave indicates a boy, a young one

I hear sounds every night
But I can only feel the ghost that’s left behind }
It will born my dreams and color them
And then give them away to the others…

I’m a stranger among them
They keep files on my habits
I used to say more, make more things
But I think of them every night, when my eyes are closed…

So I wait for the long journey to come
They only need one for the job done
I pray that this is the right time
And then I go to the red line

Why won’t you take me with you?
I’ve prepared myself as you asked
I have an upside down cross on my heart
I have no brain, no feelings, only a task

This is why I must forget
The memories that I lived on my other life
I was an animal that ate human bones
And then I become myself a human, a mystery that kills

I pray that this is the right time
I’m ready now, for you guys
Come and get me right away
I can’t live no longer on this burned ground, I just pray…pray, pray!

– Demon –

tiger

Πηγή: www.the-tiger.com

Μη μ’αφήσεις να φύγω

November 25th, 2007

Μα τι είναι αυτή η μαλακία που βαράει εσάς τους άντρες κι όταν αρχίσει η γκόμενα να σας κατσαδιάζει με το δίκιο της, εσείς απλώς σκάτε; Γουρλώνετε τις χάντρες σα μικροί κι ανυπεράσπιστοι ασβοί, κοιτάτε μες τα μάτια, αφού πρώτα ελέγξετε εξονυχιστικά όλο το ταβάνι, τους τοίχους και το δάπεδο, κι απλώς περιμένετε. Μέχρι ή να χτυπήσει το τηλέφωνο, κουδούνι, πόρτα κλπ. ή να εκραγεί η άλλη και να βάλει τα κλάματα. Οπότε και από θύτης περνάτε στο ρόλο του παρηγορητή.

Τι μας λες;!

Ok, παρεξηγηθήκαμε από μια χαζομάρα και μισή. Έφταιγες, φυσικά. Κι εγώ πληγώθηκα. ΦΥΣΙΚΑ. Και σου ζήτησα τα ρέστα. (φυσικά). Κι εσύ απλώς ανασήκωσες τους ώμους, μου χάιδεψες τα μαλλιά μπας και πιάσει το “κόλπο” κι απέμεινες να κοιτάς μια τα μάτια μου μια τον τοίχο. Μια τα μάτια μια τον τοίχο.

Ε, στο τέλος κι αφού είχα χάσει κάθε κουράγιο και συναίσθημα, σε ρώτησα: “Μα γιατί όταν κάνετε μαλακία και η γκόμενα σας λέει ότι τη γράφετε, αντί να επανορθώσετε δε μιλάτε; Δεν έχεις να πεις τίποτα;;; Με έκανες να κλάψω κι εγώ δεν κλαίω”. Για να λάβω τη χρυσή, πέρα για πέρα αντρική απόκριση: “Γιατί είστε εύφλεκτες μωρό μου. Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα αντιδράσει η άλλη”. Ok, πώς σου φαίνεται ο καναπές για απόψε;

Ήταν τόσο απλό. Αρκεί να με έπαιρνες αγκαλιά -που με πήρες- και να μου ζητήσεις να μη φύγω απόψε. Ναι γαμώτο. Αρκούσε να μου πεις πώς νιώθεις! Αρκούσε να μου πεις τι θες, ότι με θες.

Γιατί δε μου είπες ότι θες να μείνω; “Μα το ξέρεις ότι δε θέλω να φύγεις”. Κι ότι μ’αγαπάς το ξέρω, αυτό δε σημαίνει ότι δεν το λέμε. Και πάλι αυτή η γαμημένη η σιωπή, που καλύπτει τα πάντα σαν τον πιο διαπεραστικό, λευκό θόρυβο.

Μη μας το ξανακάνεις αυτό, να χαρείς. Δεν υπάρχει λόγος να μη μιλάμε. Δεν υπάρχει λόγος να μη μου λες. Μ’αγαπάς, το ξέρω. Άφησέ το εκεί λοιπόν.

~

στο αfιερώνω