Archive for November 22nd, 2007

Φλούο αρτιστίκ

November 22nd, 2007

-Γιατί γράφεις για μένα;

Γιατί είσαι η ζωή μου!

-Μμμ ωραία ρόγα.

Πλάκα κάνεις, έτσι; Αρχίζω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθώ να καταλάβω πώς ο εγκέφαλός σου μπορεί να ασχολείται μονάχα με ένα πράγμα τη φορά κι αυτό το ένα πράγμα, είναι φυσικά πολύ συγκεκριμένο. Στήθος, κώλος και λοιπά.  Γιατί το συναίσθημα είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση; Γιατί το φλερτ, η ρομαντικότητα, η ατμόσφαιρα, το ντελικάτο, η γοητεία, η έκφραση να ανήκει στη γυναίκα;

Αφού ξέρεις ότι νιώθεις, αφού γνωρίζεις ότι ποθείς, ότι ονειρεύεσαι, ότι θες, ότι έχεις, ότι σου μιλά κι ότι έχει κρυφτεί μέσα σου, γιατί δεν το λες;

Έχεις ξαπλώσει πάνω στο γρασίδι που εκτείνεται όσο το μάτι μπορεί να καλπάσει κι απολαμβάνεις τη μεταμεσονύχτια σιέστα. Κάτω από την ολόγιομη τρίαινα του φεγγαριού αναπνέεις βαριά, βγάζοντας πηχτές φυσαλίδες από την άκρη του στόματός σου. Η θηλυκή, έφηβη πυγολαμπίδα έλκεται από την επιδερμίδα σου και σε πλησιάζει. Ανακαλύπτει το λακάκι σου και χώνεται στη γλυκιά σχισμή του. Και κουλουριάζεται εκεί. Και ξάφνου, εσύ, ενώ αισθάνεσαι το χάδι από τα φτερά της να σε νανουρίζει, μαγεύοντάς σε, τη διώχνεις νευρικά με το χέρι, σπρώχνοντας τις φλέβες της. Και σε δυο λεπτά που θα έχεις αλλάξει πλευρό, ατάραχος, εκείνη θα ονειρευτείς. Εκείνη θα λαχταρήσεις. Θα δεις μέσα στο πανί του ονείρου, πως η πυγολαμπίδα ξανάρχεται. Επιστρέφει στο λακάκι σου και στο ζεσταίνει και πάλι.

Μέχρι να τη διώξεις.

Μέχρι να με διώξεις.

Μέχρι να πάψεις να πατάς και να γλιστράς πάνω στο γρασίδι.

I wish…

November 22nd, 2007

Σφίγγω τα βλέφαρά μου, μικραίνω τα χείλη μου, τραβάω τα μαλλιά μου πίσω κότσο και δένω τα δάχτυλά μου. Εύχομαι… σήμερα να μου συμβεί το μέλλον μου. Να απλωθεί η ισορροπία και η ομορφιά σε όλη μου τη ζωή.

Γιατί πάντα πρέπει να πηγαίνει καλά μόνο ένα κομμάτι; Ή προσωπικά ή επαγγελματικά. Λες και είναι ζάρι. Όταν φέρνεις έξι, φέρνεις και άσσο. Απλώς είναι κρυμμένος και δεν θα τον δεις παρά μόνο αν γυρίσεις την πλευρά.

Έχω βάλει Epica κι αρχίζω να ανεβαίνω ορόφους με το “Adyta”. Σε όποιο χρόνο και να ζούσα, αυτή την ψυχή δεν θα κουβαλούσα; Κάποιος την έχει βιδώσει με πολύ δύναμη και δε λέει να πέσει, να αλλάξει πλευρά. Κι έτσι κουβαλάω ή το 6 ή το 1. Ποιο όμως; Φαντάζομαι ότι θα το μάθω μονάχα όταν πια θα το ξέρω και μέσα μου. Όταν η ζωή μου θα ξεψυχά, όταν θα μπορώ να γελάω με τα λάθη μου και να θλίβομαι με κάθε πρόσωπο που άφησα να μου φύγει. Προς το παρόν, κι αυτό είναι το παρόν μου, ο χρόνος μου, υφαίνω ανεξίτηλα, ατελείωτα.

Υφαίνω δάκρυα κι επιτυχίες, γνώση κι εμπειρίες, υφαίνω ματιές και σκέψεις, αγγίγματα κι ανατριχίλες.

Μπορεί σήμερα να είναι η στιγμή; Μπορεί σήμερα ο άνθρωπος που κρατά μια ομορφιά στο δάχτυλό του, να γίνει άυλος και το φάντασμά μου να τον ρουφήξει απόλυτα προς το μέρος μου, το μέλλον μου; Τα κομμάτια του σύμπαντος μπορούν σήμερα, τώρα, να ενωθούν για να γεννήσουν για μένα, για μας, για το χρόνο μου; Αν απλώσω το χέρι μου θα σε φτάσω, όπου κι αν είσαι. Αλλά αν δεν έχεις το ίδιο χρώμα με μένα, τώρα, θα περάσεις στο 1 κι όχι στο 6. Κι εγώ σε χρειάζομαι στο άσπρο τώρα. Δε μου είσαι χρήσιμος στην απόχρωση, στο αφηρημένο, στο ημιτόνιο.

Πρέπει να συντονιστείς με τη σκέψη, με τη χορδή, με το μάτι, το χρώμα, τον τόνο, την κίνηση.

Αν σκαρφαλώσεις σε ένα μικρό κομμάτι παγόβουνου, μπορεί να γλιστρίσεις και να θαφτείς κάτω από τους εκατομμύρια καθρέφτες του ωκεανού. Μπορεί όμως και να μπήξεις τα νύχια σου μέσα στο σφιχτό πάγο, να γραπωθείς από την ακανόνιστη επιφάνεια και να ταξιδέψεις μέσα από λευκούς χρόνους, άσπρες πηγές και τρύπες.

Κάν’το να συμβεί. Σε ξορκίζω. Στο ζητώ. Στο τραγουδώ.

blue dice

Πηγή: www.bobhawkins.ca/

Ένα για τη νύχτα

November 22nd, 2007

“Θες να χωρίσουμε;”

Γιατί το λες αυτό τώρα;

“Για πλάκα” -

Σκέφτομαι… όταν μια σχέση παύει να είναι ένα ακόμη παιχνίδι γάτας-ποντικιού που θα κρατήσει κάποιες νύχτες και θα χαλάσει κάποιο ξημέρωμα, χαλάει πιο εύκολα ή πιο δύσκολα;

Μπορεί να φαίνεται ότι το σοβαρό συνοδεύεται και από το δύσκολο. Όμως θαρρώ πως όταν κάτι γίνεται στιβαρό, συνήθως γκρεμίζεται από ένα και μόνο φύσημα παρά από τον ίδιο τον ανεμοστρόβιλο.

Είμαστε τόσο σίγουροι ότι θέλουμε να είμαστε μαζί, να ζήσουμε, να παλέψουμε, να χτίσουμε, να γελάσουμε, να δούμε, να γνωρίσουμε και τελικά, πόσο έτοιμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε το απλό; Την κουρτίνα πριν ανοίξει για τη σκηνή, για την επόμενη πράξη ή έστω για την πρόβα;
Όσο σε κατευνάζει η ιδέα ότι μοιράζεσαι την ψυχή σου με έναν ακόμη άνθρωπο που μυρίζει όπως κι εσύ, τόσο ανατριχιάζεις στην ιδέα ότι θα είσαι μαζί του μια ζωή. Και ίσως η ένωσή σας να μην τελειώσει καν εκεί.

Ίσως κάθε φορά που γυρνάς την υδρόγειο με τα δάχτυλά σου, περνώντας πάνω από ωκεανούς και βουνά με τα μάτια, να προσγειώνεσαι στην ίδια σχεδία. Με τον ίδιο ερασιτέχνη οδηγό, να προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει, πηγαίνοντας αντίθετα στο ρεύμα. Κλωτσώντας πετραδάκια μέσα στο πηγάδι, αιχμαλωτίζοντας τα μικρά πούπουλα του αέρα, κλείνοντας το ράμφος στα παγώνια και κοιτάζοντας ανάποδα την πυξίδα.

Όταν ο βορράς γίνει νότος, οι αγωνίες μου θα αναγεννηθούν σε σταλαγματιές από επιθυμίες. Πολύχρωμες και πολυγωνικές, διάφανες κι εξαιρετικά λαμπερές. Κι εσύ θα καθρεφτίζεσαι στα περισσότερα κρυσταλλάκια. Χωρίς το συγκεκριμένο χιούμορ όμως : ) Μα με εμένα στο μέτωπο, για πάντα.

feather

Πηγή: upload.wikimedia.org

One, two, five

November 22nd, 2007

A cradle of stolen trash
A hole so thin that you can step on it
A mind so useless that you can live without it

See this light?  It belongs to my God
He’s shadows make my way
I feel him close
But I can only dream of him…

Never seen this incredible color
That gives warmth into my eyes
Never spoken the words right
I just like the silence…

Wrap yourself up into a beautiful box
Give yourself away to a stranger             }
Touch his mind with rainy words
One, Two, Five, you miscounted!

A story that reminds you of something
Have you seen me before, somewhere??   }
Come on, wake up, it’s me!
One, Two, Five, oops mistake!

Hush now, it’s my turn, I think… ?
Ready for your everyday ride to the foreign sky
It’s pain that I feel, it’s black that I see
It’s something that appears only with the glance of the night

Wrap yourself and… get lost!!
And… take the satin tape with you
It’s only what’s outside
So I win and you… don’t exist!

-Demon-