Archive for the 'Φυτεύω όνειρα…' Category

Τόξο σε ευθεία

demon February 14th, 2010

Χρόνια πολλά βέλη θανατηφόρα, που μετράτε παλμούς και ζωτικά όργανα, υπερένταση και εξάψεις.

Λίγο πριν εκπνεύσει το τέλος, βγαίνει παγανιά ο Άγιος Βαλεντίνος με κόκκινο σκουφί και διάφανο μάτι και ψάχνει για θύμα. Γυμνό ή ντυμένο.

Καρδούλες παντού, καρδούλες στα όνειρα, χαραγμένες σε σοκολατένιες φέτες, μα μια καρδιά ίσως σπάσει και χυθεί από μέσα μπλε μελάνι, άσπιλο, αγνό.

Χρόνια πολλά Βαλεντίνε της πλάκας και της αφασίας. Του παραποιημένου και του τώρα.

Βέλη και δηλητήριο, μαζί στο χορό. Λευτεριά στον Βαλεντίνο λοιπόν. Στρώσε τις σταγόνες ζωή!

Πηγή εικόνας: mrmotts.deviantart.com

Τη μισώ αυτή την Πανσέληνο…

demon January 30th, 2010

γιατί το φόρεμά της είναι μακρύ, μαύρο και μουντό

γιατί δεν έχει ούτε χρώμα ούτε ζωάκια τσιμπημένα στο πέτο της

γιατί το καπέλο της είναι αυστηρό, ψηλό και τραχύ

γιατί δεν έχει πρόσωπο, μόνο συναισθήματα, σαν τους εφιάλτες μου

τη μισώ αυτή την Πανσέληνο…
κι όμως με ζαλίζει πάντοτε το φως μέσα της.

Πηγή εικόνας: ploop26.deviantart.com

Καλημέρα παγωμένη.

demon January 25th, 2010

Καλημέρα παγωμένη, ίσως και λίγο ξεχασμένη. Ζαρωμένη, μόνη για τώρα, παραπονιάρα και γκρινιάρα μαζί!

Καλημέρα πίσω από χασμουρητά, διάθεση για μέσα, μόνο μέσα.

Καλημέρα κλειστή. Καλημέρα ιδιωτική.

Καλημέρα κάτασπρη. Να χιονίσει! Καλημέρα με διάθεση ρομαντική, χαδιάρα, σχεδόν νωπή.

Καλημέρα σύμπαν! κι εσύ…

kitties.jpg

-Υγρός αέρας-

demon January 16th, 2010

Λυσσομανάει. Παρατηρώ την τέντα να μεταμορφώνεται σε αγριεμένο, θολωμένο κύμα, να ανεβοκατεβαίνει κλίμακες, φθόγγους, σημεία στίξης και συναισθήματα του οξυγόνου.

Τη βλέπω και μέσα από την τεράστια γυάλα με το νερολούλουδο. Παραμορφωμένη, φουσκωμένη, ξενυχτισμένη, μακρινή. Και τώρα έτοιμη για όλα είναι.

Έτοιμη να τυλιχτεί γύρω από τον εαυτό της. Έτοιμη να ταξιδέψει μέχρι κάτω, τις ρίζες του δρόμου και μέχρι τις φουσκάλες του ορίζοντα.

Έτοιμη να πλανέψει, να πλανευτεί και να διακτινιστεί μακριά. Εκεί που ο ήλιος δεν είναι ποτέ ηττημένος.

Πηγή εικόνας: 2sad-eyes.deviantart.com

Η επιθυμία μιας σκιάς…

demon December 12th, 2009

Οι σκιές της ζωής είναι ύπουλες, βαριές και συνήθως σε κρατάνε πίσω πεισματικά. Τις φαντάζομαι σαν αρχικό σίγμα. Στρόγγυλες, βαθιές, τρομακτικές, με μια ουρίτσα να ξεμυτίζει και να σε κάνει να νομίζεις πως τούτο το σχήμα έχει συνέχεια. Αμ δε.

Αυτή είναι και η παγίδα του. Αυτές οι σκιές δύσκολα έχουν συνέχεια. Δύσκολα σε αφήνουν να ενώσεις κει πάνω πορείες και ξεκινήματα. Γι’αυτό και συνήθως όσα συμβαίνουν μετά τις σκιές του παρελθόντος, είναι απλώς ολόφρεσκα πράγματα, που μοιάζουν ξέμπαρκα, ξεκρέμαστα.

Ασυνέχειες…

Το σπάνιο να βρεις στο παρελθόν της ζωής, είναι το σίγμα τελικό. Μια καμπύλη ανοιχτή, πολλά υποσχόμενη, σχεδόν θελκτική με άκρα, που σε δελεάζουν να τα συνεχίσεις. Να μη διακόψεις βίαια τους δεσμούς, μα τα πάρεις με το μαρκαδόρο και να τραβήξεις παρακάτω.

Να κάνεις το παρελθόν παρόν, με έργα που έχουν λογική, συνέπεια, όραμα και σκέψη από πίσω. Αυτό είναι το δύσκολο.

Ναι όντως. Οι σκιές σπάνια σε αφήνουν να κυριαρχήσεις πάνω τους. Αυτό είναι το παρελθόν. Η βασιλεία. Κάπου-κάπου όμως, το παρελθόν γίνεται μεγαλόψυχο και σου δίνει ευκαιρίες να τραβήξεις τα σχοινάκια από τα στόρια του, να τα σηκώσεις και να προχωρήσεις να δεις πού θα φτάσεις!

Πηγή εικόνας: michikaichano.deviantart.com

Δεν ξέρω πώς να το αφήσω αυτό…

demon November 17th, 2009

Όταν ήμουν μικρή, κοιτούσα το κατακόκκινο πλαστικό μπαλόνι πάνω από το κεφάλι μου, να χορεύει, να λικνίζεται, να παίρνει σχήματα, να μου μιλά, να γελά και να ονειρεύεται τον ουρανό.

Το κρατούσα σφιχτά, το κοιτούσα και ήμουν τόσο περήφανη που το έχω συντροφιά, ήμουν χαρούμενη με τον λαστιχένιο ήχο του που γεμίζει τα διαφανή όνειρα. Έκανα μερικά βήματα κάτω από το μπαλόνι μου και μετά απλώς το άφηνα να γλιστρήσει πάνω στο δέρμα μου και να πάει ψηλά, πολύ ψηλά, να γνωρίσει κι άλλους κόσμους. Εκεί ίσως ταιριάξει καλύτερα.

Μεγάλωσα και σταμάτησα να φορτώνω πάνω στο κεφάλι μου κόκκινα μπαλόνια. Ακόμη τα λαχταράω. Τα ζηλεύω που γεμίζουν έτσι, χρωματιστά, τον αέρα. Σπανίως όμως τα κλέβω και τα χαζεύω.

Κι όταν συμβεί αυτό, τότε δεν μπορώ να τα αποχωριστώ. Δεν μπορώ να ανοίξω το χέρι μου και να τα στείλω εκεί ψηλά. Απλώς δεν ξέρω πώς να αφήσω το μπαλόνι να ταξιδέψει παρακάτω.

Δεν ξέρω πώς!

Πηγή εικόνας: garrit.deviantart.com

Things to Do:

demon November 16th, 2009

Καλή βδομάδα Σελήνη που για άλλη μια γύρα θα κυνηγήσεις την ουρά σου. Από Δευτέρα έως Παρασκευή και το Σάββατο θα κοιμηθείς λιγάκι παραπάνω, για να αντέξεις στο Κυριακάτικο πάρτυ. Αυτό με τους μεζέδες, τα σφηνάκια και τα αμμώδη όνειρα.

Ραντεβού μες στην εβδομάδα, φαγητό έξω την Παρασκευή, δείπνο σπιτίσιο αυτό το βράδυ.

Λίγα καρφώματα στους δρόμους της Αθήνας, δρασκελιές μπροστά από βιτρίνες, αχνιστά τσάγια με μέλι, ασυναγώνιστα Lebkuchen και πρωινά μέχρι αργούτσικα στο κρεβάτι με περιμένουν με αγωνία. Και μετά, μίνι μαραθώνιος παράλληλος με το φως, ξενύχτι κρεμασμένο μπροστά από τον υπολογιστή για ένα ζωντανό project και μερικούς πελάτες, και καλλιγραφικές σκέψεις έτοιμες να μπουν σε συρτάρια δημιουργικά.

Έλα, είμαι πιο κοντά!

Σε ό,τι νόμιζα πως θέλω.

Σε ό,τι άκουγα μέσα απ’τα κοχύλια στο λαιμό μου.

Σε ό,τι άγγιζα με τα δάχτυλα των μαλλιών μου.

Να χορέψω.

Μάθημα πρώτο…

Έλα, θα τα καταφέρω.

Πηγή εικόνας: glitterplague.deviantart.com

Γυάλινα βήματα!

demon November 12th, 2009

Κάτω από κάθε βήμα έβρισκα όλα αυτά τα έτη άνισα κομμάτια καθρέφτη. Όλα τους γυαλισμένα καλά, δίχως ίχνος βρωμιάς, σκόνης, σάλιου ή δακτυλικού αποτυπώματος.

Και τα σήκωνα αυτά τα κομμάτια γυαλιού. Τα έχωνα μέσα στα χέρια μου, στις τσέπες των χεριών μου τα έβαζα.

Και τα φυλούσα και τα μετρούσα και τα θυμόμουν.

Δε σε συζητάω πια. Παράξενο είναι. Βγαίνω να περπατήσω γύρω από την πάχνη των σύννεφων και δεν είσαι πια το επίκεντρό μου.

Οι λέξεις και οι κουβέντες δε σε μαγνητίζουν πια. Δεν αιστάνομαι την ανάγκη να μιλάω συνεχώς για σένα.

Και ίσως είναι και πιο ανακουφιστικό έτσι.

Δεν ξέρω.

Τον καθρέφτη θα τον συμπληρώσω μια μέρα όμως.

Που ξέρεις; Ίσως στο τέλος, λίγο πριν χαρίσω την ψυχή μου στον αέρα, να γίνω εγώ το εσωτερικό του. Το είδωλό του, και το δικό μου. Το αληθινό… για πάντα ;

Πηγή εικόνας: indelirium.deviantart.com

Κάποτε…

demon November 10th, 2009

Τα, πλέον, τρία μέλη της οικογένειας μπουκλίτσα, γιόρτασαν προχτές την ονομαστική γιορτή του άντρα, σπιτικά, γύρω από την τηλεόραση (… τζάκι), με ένα μπολ φακές (… λονδρέζικα σοκολατάκια) και ένα ζεστό ποτήρι κόκκινο κρασί με κανέλα (… σαμπάνια). Μου θύμισε Γερμανία, τελείως!

Ευχαριστούμε για τις ευχές, όποιος μας θυμήθηκε. Όποιος μας ξέχασε… θα έχει άλλη μια ευκαιρία, του χρόνου πια!

Σκεφτόμουν ξανά πόσο δύσκολο είναι να είσαι υγιής άνθρωπος και να κυκλοφορείς σε αυτή τη γη.

Να πατινάρεις, να φωτογραφίζεις, να κολυμπάς γύρω από άλλους ανθρώπους, να γεύεσαι ξένες αύρες, ξένα φώτα, ξένα κοχύλια.

Ναι, είναι δύσκολο να είσαι υγιής άνθρωπος και να υπάρχεις.

Χωρίς εμμονές, χωρίς φοβίες, χωρίς παράνοιες, ασθένεις και ανισορροπίες.

Φόνους, διαρρήξεις ξένων ψυχών. Εντάξει, εάν έχεις κλέψει τη δική σου, μπορείς πάντοτε και να επιστρέψεις τη λεία. Έστω και τραυματισμένη.

Να υπάρχεις λοιπόν, ισορροπημένος, ολοκληρωμένος, με όλες σου τις μνήμες καλά συνδεδεμένες.

Χωρίς μετάνοια, χωρίς λαιμαργία.

Να κοιτάς και να γνωρίζεις, να σκανάρεις και να μπορείς να λειτουργείς. Χωρίς να σου κρέμονται λέπια, σάλια και ματαιοδοξίες.

Σοφία που να σε δένει με τον εαυτό σου. Εσύ κι εσύ …

Πηγή εικόνας: dreameeer.deviantart.com

Στο κέλυφος του σύμπαντος

demon November 10th, 2009

Ξέρεις, δυσκολεύομαι να αγγίξω τα κομμάτια του ντόμινο, όταν αυτά φλέγονται.

Σκέφτομαι να τα αγγίξω με την άκρη της γλώσσας μου, να τα περιχύσω με το υγρό των σκέψεών μου και να τα αφήσω να λιώσουν μπροστά στα συναισθήματά μου. Έτσι. Να γίνουν η τροφή μου.

Τα νούμερα. Οι βούλες. Το άσπρο και το μαύρο αυτού που οι πολλοί ονομάζουν «ζωή».

Είχα κάποτε μια φίλη Ζωή. Μόνο που εκείνη είχε περισσότερα «χρώματα».

Μήπως να την προσκαλέσουμε;

Πηγή εικόνας: xentri.deviantart.com

« Prev - Next »