Ιντερνετικό… ΜΑΤ!
demon November 4th, 2007
Μας την πέσανε!
Χωρίς διαδίκτυο δε ζω. Είναι κανονικότατα μέσα στη ζωή μου, το χρησιμοποιώ για ό,τι μαλακία μου έρθει και χάνομαι στην ιντερνετική σφαίρα του ατελείωτες ώρες.
Κάπου στην 1η Λυκείου, όταν ήμουν δηλαδή 15 στα 16, ένας φίλος κουμπιουτεράς μου έβαλε το όλο συστηματάκι και με άφησε να κολυμπήσω μέσα στο χάος!
Και μόλις άρχισα να καταλαβαίνω τι πάει πού και γιατί, ξεκίνησε η χιονοστιβάδα των chat. Άπειρες ώρες, κάποιες γνωριμίες με τα χρόνια, εκατομμύρια δευτερόλεπτα στο τηλέφωνο και τα ξενύχτια να ρέουν όπως η insomnia μου ή η σαμπάνια την Πρωτοχρονιά.
Αν και αμιγώς κοινωνικός τύπος, κόλλησα. Όταν γυρνούσα σπίτι τα ξημερώματα μετά από εξόδους με φίλους ή γκόμενους, έμπαινα πάρα πολύ συχνά στο icq, έτσι, για να τελειώσω τη βραδιά μου μιλώντας με κάποιον άγνωστο, με τον οποίο στην καλύτερη δική μου περίπτωση, θα φλέρταρα αγρίως. Η παραζάλη της στιγμής και της ώρας…
Βεβαίως πάντα υπήρχε η γνωστή μαλακία, όταν σε ρωτάνε φίλοι και γνωστοί πού γνώρισες κάποιον. Είτε φίλο είτε φιλενάδο. Και τι να πεις εσύ τώρα; Ότι τον τύπο που βλέπετε και με τον οποίο είμαστε όντως καλά, τον “ψάρεψα” ένα βραδάκι που δεν είχα τι να κάνω; Ή που ένιωθα μελαγχολία λόγω καιρού; Ή που είχα τα νεύρα μου και μπήκα στο icq για να βρίσω τον πρώτο μαλάκα που θα μου την έπεφτε άγαρμπα;
Κι όμως, έτσι είναι. Έτσι τους είχα γνωρίσει τους όποιους και όσους. Στο Internet! Και ναι, μέσα από chat progam. Η διαδικασία, γνωστή. Πρώτη χαιρετούρα, σύντομη αμηχανία για να τσεκάρει ο ένας τα details του άλλου, κατάθεση επαγγέλματος, μουσικών ακουσμάτων, hobbies, στεκιών και φυσικά, σύντομα έπεφτε και η κρίσιμη ερώτηση: “μόνη;”.
Κάπως έτσι, νωχελικά, μεθυσμένα κι εθιστικά, παρασύρεσαι στο παιχνίδι της ιντερνετικής, ιδιάζουσας όσο και προκλητικής γνωριμίας. Τηλέφωνα, φωνές που ανασαίνουν για να κάμψουν, κι ένα ραντεβού ντυμένο από το υποτιθέμενο απρόσωπο το οποίο παίρνει βίαια σάρκα κι οστά.
Αφού πάντα ξέρεις ότι θα “ξαναμπείς” για να μιλήσεις, για να γνωρίσεις τον διαδικτυακό εραστή της επόμενης νύχτας… Αέναο παιχνίδι με έναν κεντρικό παίκτη και τα πιόνια πάνω στη σκακιέρα να αλλάζουν θέσεις.
Στη δική μου περίπτωση, υπήρξε κάποιος που έκανε ματ. Κάποιος, τον οποίο γνώρισα με τη σχετική διαδικασία, χωρίς όμως να ποντάρω στο timing του σύμπαντος. Ήμουν στη φάση δουλειάς και σεξ. Στη φάση του “δεν είμαι εδώ!”. Και μπήκα σε πρόγραμμα γνωριμιών, απλώς και μόνο για να μιλήσω με κάποιον που θα είχε να μου πει κάτι για τις ώρες που είχα ελεύθερες. Άλλωστε ο τύπος είχε σταθερές που ήταν τελείως μακριά από μένα. Κι έπειτα ήταν μακριά από μένα και σαν απόσταση…
Όταν όμως η σφαίρα των χρωμάτων ανοίξει, μπορεί κάλλιστα όλα τα χρώματα της ίριδας να σε βρέξουν, χαρίζοντάς σου ευτυχία ανείπωτη, την οποία καλά θα κάνεις να κρατήσεις πολύ σφιχτά. Κι ακόμη κι αν διαρκέσει όσο μια γκαζιά, οφείλεις να τη ζήσεις…………………. μέχρι τέλους.