Κάποτε…
demon November 10th, 2009
Τα, πλέον, τρία μέλη της οικογένειας μπουκλίτσα, γιόρτασαν προχτές την ονομαστική γιορτή του άντρα, σπιτικά, γύρω από την τηλεόραση (… τζάκι), με ένα μπολ φακές (… λονδρέζικα σοκολατάκια) και ένα ζεστό ποτήρι κόκκινο κρασί με κανέλα (… σαμπάνια). Μου θύμισε Γερμανία, τελείως!
Ευχαριστούμε για τις ευχές, όποιος μας θυμήθηκε. Όποιος μας ξέχασε… θα έχει άλλη μια ευκαιρία, του χρόνου πια!
Σκεφτόμουν ξανά πόσο δύσκολο είναι να είσαι υγιής άνθρωπος και να κυκλοφορείς σε αυτή τη γη.
Να πατινάρεις, να φωτογραφίζεις, να κολυμπάς γύρω από άλλους ανθρώπους, να γεύεσαι ξένες αύρες, ξένα φώτα, ξένα κοχύλια.
Ναι, είναι δύσκολο να είσαι υγιής άνθρωπος και να υπάρχεις.
Χωρίς εμμονές, χωρίς φοβίες, χωρίς παράνοιες, ασθένεις και ανισορροπίες.
Φόνους, διαρρήξεις ξένων ψυχών. Εντάξει, εάν έχεις κλέψει τη δική σου, μπορείς πάντοτε και να επιστρέψεις τη λεία. Έστω και τραυματισμένη.
Να υπάρχεις λοιπόν, ισορροπημένος, ολοκληρωμένος, με όλες σου τις μνήμες καλά συνδεδεμένες.
Χωρίς μετάνοια, χωρίς λαιμαργία.
Να κοιτάς και να γνωρίζεις, να σκανάρεις και να μπορείς να λειτουργείς. Χωρίς να σου κρέμονται λέπια, σάλια και ματαιοδοξίες.
Σοφία που να σε δένει με τον εαυτό σου. Εσύ κι εσύ …
Πηγή εικόνας: dreameeer.deviantart.com
Πωπω…τον ξέχασα εντελως τον καλό σου !! Να τον χαιρεσαι…και χρονια του πολλά!!
Σαραντα μέρες κραταει η γιορτή ετσι και αλλιώς…:-)
ΥΓ Και το έλεγα οτι καποιον ξεχνάω…καποιον ξεχναω…αλλα προφανως και δε το θυμηθηκα!!
Σαράντα… τι είναι? Κακό μου ακούγεται. Εμ, μας ξέχασες, είδες; Χραπ, χραπ, χραπ (μαστιγιές).
Δε με σωνει απο τις μαστιγιές, αλλα εγω ως συνηθως ξεχασα τους παντες. Αλλα δεν πειραζει: οι ευχες ειναι παντος καιρου, γιαυτο να χαιρεστε ο ενας τον αλλο, να χαιρεστε την οικογενεια σας και τις ομορφες στιγμες σας -οχι μοναχα στις γιορτες, αλλα ολοκληρο το χρονο, και για πολλα πολλα χρονια!
μανούλα… σματς! (και μικρό χραπ : ))