Το τέλος του θυμού

February 26th, 2009

Μια κουκίδα…

Μια κουκίδα μπλε.

Δίπλα ακριβώς, μια κουκίδα πορτοκαλί.

Παραδίπλα μαύρη κουκίδα. Πράσινη κουκίδα.

Είχα πολύ καιρό να θυμώσω πραγματικά. Κι αυτές τις μέρες είμαι σε μεγάλη ένταση. Κι αιστάνομαι θυμό. Όχι νεύρα. ΘΥΜΟ!

Κι έχω δίκιο.

Με ρωτάς γιατί δεν ακολουθώ τη συμβουλή σου. Απλώς να τη γειώσω την υπάρχουσα κατάσταση. Γιατί δεν αδιαφορώ. Γιατί δεν κάνω απλώς τη δουλειά μου και μετά να σηκώνομαι και να φεύγω. Χωρίς έξτρα προθυμίες, ιδέες, υποστηρίξεις.

Μα γιατί δεν είμαι έτσι αγάπη. Δεν είμαι εσύ. Και δεν είμαι έτσι.

Το πακέτο μου, είναι συγκεκριμένο: είμαι πολύ ευαίσθητη και είμαι πολύ σκληρή. Είναι απλώς η σειρά με την οποία βγαίνουν αυτά τα συναισθήματα. Μην ξεχνιέσαι όμως.

Όταν μου ζητάς να δείξω κάτι άλλο από αυτό που θα με εκτονώσει, τότε είναι σα να μου ζητάς να γίνω κάποιος άλλος. No?

Είμαι αυτή που είμαι, ο δαίμονας, επειδή ακριβώς θα ξανάκανα το ίδιο πράγμα. Το ίδιο λάθος, την ίδια κίνηση στη σκακιέρα, το ίδιο νεύμα.

Όπως κι εσύ… δε θα μπορούσες να κάνεις αυτό που κάνω εγώ.

Σ’ευχαριστώ όμως. Περίμενε να δεις και το τέλος του έργου…

Πηγή εικόνας: felixklee.deviantart.com

4 Responses to “Το τέλος του θυμού”

  1. princesson 26 Feb 2009 at 19:49

    Σε ποσα πράγματα μπορεις να βαλεις φωτιά απλά χαμογελώντας τους…

  2. demonon 26 Feb 2009 at 20:09

    Ω ναι! Αρκεί να κοιτάζουν αυτά τα “πράγματα”. Ένα φιλί μανούλα.

  3. phlou...flison 28 Feb 2009 at 19:44

    Με τόσες κουκίδες, πουά έγινε

  4. demonon 02 Mar 2009 at 03:29

    Τουλάχιστον δεν είναι βαρετός θυμός, ε?

Trackback URI | Comments RSS

Leave a Reply