Το βασίλειο των πλασμάτων

demon November 19th, 2007

Τεμαχισμένη ζωή, ζαλισμένη ματιά, χαμένα μέλη, κοντοκουρεμένα μαλλιά, καμπουριασμένο σώμα. Όπου κι αν περπατήσεις, δεν μπορείς να δεις τον ουρανό πάνω από το κεφάλι σου. Κοιτάζεις, νετάρεις, αλλά το μόνο που διακρίνεις είναι το γύψινο ταβάνι που καλύπτει αέναα το κεφάλι σου. Χιλιόμετρα ολόκληρα από αυτό το συμπαγές υλικό και τα αετώματα ανά 10 μέτρα. Κι εκεί που νομίζεις ότι τώρα θα κάνει γωνία και θα αντικρίσω νεφελώματα, η αρρωστημένη ασπρίλα συνεχίζει. Ποιος έχτισε κατά μήκος του ουρανού; Και ποιος έδωσε την άδεια να εξαφανιστεί ο θόλος, το άνοιγμα προς τα πάντα;

Είμαι τυχερή που μπορώ να σταθώ σε δύο πόδια, που μπορώ να σκαρφαλώσω, να ατενίσω, να μυρίσω και να γευτώ τον αέρα. Που μπορώ να ανοίξω τα χέρια όσο παίρνει, και να αγγίξω, να αγκαλιάσω την αόρατη ύλη. Αν βγάλω την ψυχή από μέσα μου και την ακουμπήσω στο ύψος των ματιών μου, θα αιωρηθεί σαν πούπουλο δεμένο από κλωστή;

Και πότε ακριβώς θα κατέβουν οι αγγελίνες με τη γυάλινη σφαίρα στην πλάτη τους και τη φωτεινή δέσμη στα μαλλιά να μου ψιθυρίσουν το μέλλον; Θες να ξέρεις πότε θα γίνεις ευτυχισμένος; Όχι. Απλώς ότι θα γίνεις. Θες να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να το “προκαλέσεις”; Ναι, για να υποκριθείς ότι εσύ ευθύνεσαι για την ευτυχία σου. Κι αν ανάψεις εκατό κεριά και εισπνεύσεις τον καπνό τους, ευτυχισμένα ζαλισμένος θα είσαι για όσο μπορέσεις να κρατήσεις την αναπνοή σου. Μέχρι να ξεράσεις τον καπνό πάνω στο φιτίλι και να θολώσεις τ’όνειρο, το στρογγυλό.

Είμαι τυχερή που μπορώ να δω γύρω μου, να βάλω πρόσωπο στη φύση, τα δέντρα, τη λίμνη, τα φύλλα. Που μπορώ να δω το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η πινακίδα της φυλής των ανθρώπων. Αν τραβήξω το δέρμα μου, θα αλλάξω προσωπείο;

Όταν θα κατέβουν τα σύννεφα για να παίξουν φτου-ξελεφτερία μαζί σου, κρύψου κάτω από το στρώμα της γης, χώσου στα έγκατά της, στον πυρήνα της και μέτρα μέχρι το 99. Κι όταν θα νιώσεις τη λάμψη να ξεχύνεται μέσα από τη λάβα, τρέψε όσο πιο γρήγορα μπορείς, πιάσου από την ξανθιά αστραπή και πήδα μέχρι το μαλλιαρό συννεφάκι. Κι από κει πάνω, όρισε τη ζωή σου.

Χρησιμοποίησε τον δείκτη σου και μαγείρεψε με αυτή τη ζαριασμένη μπαγκέτα σχεδιάκια. Ένα σπίτι, φίλοι, ένα φιλί, πολλά μα πάρα πολλά χαμόγελα, μια καρδούλα και το κλειδί του Σολ. Άνοιξε το σκιτσαρισμένο παράθυρο, αφαίρεσε το μάνταλο και φύσα έξω. Η ψυχή σου θα ταξιδέψει στο παντού και δε θα πέσει ποτέ ξανά στη γη.

                                                                             σκιά

                                                                             Πηγή: adonios.wordpress.com

Trackback URI | Comments RSS

Leave a Reply