Σε γουστάρω άνευ όρων

November 6th, 2007

Υπάρχουν όρια; Όταν δυο άνθρωποι ερωτεύονται και ξεκινάνε να γυαλίσουν από κοινού την επιφάνεια της ζωής τους, υπάρχει κάποιο σημείο άραγε πάνω στο οποίο είναι χτισμένος ένα αόρατος κάκτος με αιχμηρά αγκάθια;

Μπορεί να είσαι σε ένα δωματιάκι κι ο ένας να αναπνέει μέσα από το οξυγόνο του άλλου κι όταν βρεθείτε σε ένα σπίτι, να ασφικτυούν ακόμη και οι τοίχοι που απορροφούν τις σκέψεις σας.

Ποιο είναι το όριο εδώ; Το όριο της ατομικότητας, το όριο της δέσμευσης.

Γιατί ο ένας να αισθάνεται ασφαλής μόνο όταν ακουμπάει τον άλλο κι ο έταιρος να νιώθει όμορφα ακόμη κι αν είναι μακριά, στη σκέψη και  μόνο ότι είσαι στη ζωή του; Τι ορίζει το συναίσθημα; Όχι το… σωστό συναίσθημα, αλλά την αξία της στιγμής, της δέσμευσης, της συνύπαρξης. Και τι μεταμορφώνεται σε βαρίδι;

Πόσο μπορούμε να μοιραστούμε τις ίδιες ανάσες; Που παύω να είμαι ο σύντροφός σου και πόσους χτύπους πρέπει να δώσει το ρολόι για να ξαναγίνω; Όταν το προσωπείο σου ζωντανεύει, πόσο πρέπει να κρατηθώ μακριά και πόσο να διεκδικήσω τον άνθρωπό μου;

Μήπως ακόμη και τα όρια σου ως άντρα θα ‘πρεπε να μιλήσουν με τα δικά μου; Τα ιδιότροπα όρια, τα ξεχειλισμένα, τα καταπιεστικά, τα αυτόνομα.

Τελικά πόσο απόλυτα εμείς οι δύο γινόμαστε ένα;

Και πόσο αποφασισμένα μου επιτρέπεις να παίξω με τα όριά σου;

Τα δικά μου, θα τα χαιρετίσεις, θα τους γυρίσεις την πλάτη ή θα τα ακολουθήσεις μέχρι η πόρτα να κλείσει;

Με γουστάρεις και με θες άνευ όρων  ή θα με ντύσεις πρώτα;

Το όριό μου είναι απλώς να σ’αγαπώ

Trackback URI | Comments RSS

Leave a Reply